22: The Sneakers Issue
Over Sneakers, Louis Jourdan en Moon. AMP van de week: Rear Window.
Sneakers
Sneakers (1992) is een bij het grote publiek enigszins vergeten heist film - maar wel de leukste en een van de meest charmante heist films uit de jaren ‘90. Ik weet dat Sneakers inmiddels 32 jaar oud is, maar er is iets geruststellends aan het feit dat het in zijn tijd een behoorlijke kaskraker was. Sneakers verdiende $105 miljoen, ondanks het feit dat het waarschijnlijk niet echt een normale bioscoopvullende publiekstrekker was. De film alleen een publiekstrekker noemen doet het tekort, aangezien het daarvoor een te slimme en te zogvuldig gemaakte film is. De film neemt de tijd om een en ander zich te laten ontvouwen, bedenkt een plot en heeft een cast die bekend staat om zijn flinke acteervermogen. Robert Redford, Sidney Poitier, Mary McDonnell, Ben Kingsley, Dan Aykroyd en in mindere mate River Phoenix hebben allen in films gespeeld die succesvol zijn geweest. Regisseur Phil Alden Robinson - die ook het prachtige Field of Dreams (1989) regisseerde - heeft hier een cast tot zijn beschikking die ook bedreven is om een goed in elkaar gezet en effectief verhaal te vertellen dat nooit te zwaar en tegelijkertijd nooit te licht is. De fim blijft in een goed, maar nooit halsbrekend tempo bewegen. Voor een film van iets meer dan twee uur kan het je echt voor de gek houden door je te laten voelen dat je naar een veel kortere film hebt zitten kijken. Dit is mogelijk aangezien de film zeer plotgericht is, waardoor het een vloeiend geheel met weinig niet-relevante momenten is - er zijn tussen de belangrijkste gebeurtenissen geen lange scenes waarin er niet veel gebeurt.
Sneakers draait om een groep outcasts die zich gevonden hebben in een team, onder leiding van Martin Bishop (Robert Redford). Zijn bedrijf test de (cyber)veiligheid van banken en andere bedrijven. Tot zijn collega's behoren Crease (Sidney Poitier), de ex-CIA-man met woedeproblemen; Moeder (Dan Aykroyd), een complottheorie-gek die tegenwoordig waarschijnlijk al zijn onzin op Twitter zou spuwen; Emory (David Strathairn), die blind is maar buitengewoon goed hoort; en Carl (River Phoenix), een briljante hacker. Op enig moment wordt Martin benaderd door twee personen die voor de NSA werken - ze verzoeken hem een nieuw uitgevonden computerdecoder te stelen. Hij vraagt vervolgens zijn ex, Liz (Mary McDonnell), om hulp. De tagline van Sneakers is ‘We could tell you what it’s about. But then, of course, we’d have to kill you’, dus ik hou het hierbij.
Robinson maakt slim en amusant gebruik van de uitgebreide gadgets die hij tot zijn beschikking heeft, en hij verandert vakkundig de sfeer van de film naarmate de toon donkerder wordt en de grens tussen komedie en thriller in de tweede helft van de fim wordt overschreden. Maar wat de stemming ook is, hij verliest nooit de boodschap van de film over informatie en privacy uit het oog.
In veel opzichten is Sneakers een film in de traditie van de Dirty Dozen / Mission Impossible / Ocean’s 11 films. Achteraf gezien heeft de fim ook een gelaagd thema, namelijk hoe de wereld veranderde – of niet veranderde – nadat de Sovjet-Unie uiteenviel. En: door zijn boodschap blijft de film modern. Het acteerwerk in deze film is uitzonderlijk goed. Nadat de film uitkwam riep River Phoenix dat ‘niemand de film zou moeten zien omdat hij slecht is.’ Als iemand die Sneakers inmiddels vijf of zes keer heeft gezien sinds ik hem voor het eerst zag in de jaren ‘90: ik hou echt van Sneakers. Het is het soort film waarvan ik altijd blij ben dat ze gemaakt - en goed gemaakt - worden. Dit soort films zijn niet eenvoudig om te maken, maar ik vind het leuk als mensen in ieder geval proberen zulke films te maken. Als ze goed uitkomen, geeft dat mij dubbel zoveel reden om ervan te genieten. Het is waarschijnlijk de reden waarom ik het leuk vind om Sneakers regelmatig opnieuw te zien en ervan te genieten.
Op Letterboxd staat een mooi stuk: Cracking the Code: Sneakers at 30. Op YouTube staat een Making-off documentaire van een half uurtje: The Making of Sneakers (1992) - Behind the Scenes Documentary. En, heel plezierig om te lezen: een stuk - met spoilers - van acteur Stephen Tobolowksi voor Slate: Memories of the Sneakers Shoot: I can’t remember ever having so much fun on a movie.
Louis Jourdan
In de serie favoriete Bond-girls en -villains heb ik het vandaag over de eerste Bond-villain die indruk op me maakte, aangezien hij een van de villains is in de eerste James Bond film die ik op het grote doek zag: Octopussy (1983). Louis Jourdan (1921-2015) speelt in Octopussy de verveelde en criminele Kamal Khan, een verbannen Afghaanse prins. Hij vormt met zijn henchman Gobinda (Kabir Bedi) en Sovjet-Generaal Orlov (Steven Berkoff) de drie belangrijkste villains in Octopussy. Kabir Bedi heeft in de jaren ‘70 een tamelijk iconische rol gespeeld in twee Italiaans/Duitse televisiefilmseries die me tijdens de zomermaanden begin jaren ‘80 aan de televisie gekluisterd hield: hij speelde de Maleisische piraat Sandokan in Sandokan (1976) en La tigre è ancora viva: Sandokan alla riscossa! (1977).
Louis Jourdan werd geboren als Louis Robert Gendre in Marseille,. Hij groeide op in Cannes en volgde zijn opleiding tot acteur aan de Ecole Dramatique. Jourdan maakte zijn filmdebuut in Le Corsaire (1939) en hij verscheen tijdens de Tweede Wereldoorlog in verschillende films gemaakt door regisseur Marc Allegret, waaronder Les petites du quai aux fleurs (1944). Na de Tweede Wereldoorlog maakte hij internationaal furore als acteur. Hij maakte zijn Engelstalige debuut gemaakt in de thriller The Paradine Case (1947) van Alfred Hitchcock, waarin hij een bediende speelde met mysterieuze motieven, en verscheen vervolgens samen met Joan Fontaine in het meesterwerk Letter From an Unknown Woman (1948) van Max Ophuls, waarin hij een playboy speelde die de vrouw die verliefd op hem is nauwelijks opmerkt. Ook verscheen hij tegenover Grace Kelly in The Swan (1956), waarin Kelly een prinses speelt die dol is op de mentor van haar broers, gespeeld door Jourdan, maar plichtsgetrouw trouwt met een strenge prins (Alec Guinness). Hij verkende duister terrein als de waanzinnig jaloerse echtgenoot van Doris Day in de thriller Julie (1956).
Als Kamal Khan heeft Jourdan - met Michael Lonsdale in Moonraker - de leukste en meest speelse oneliners van de James Bond franchise. Over Octopussy wordt vaak gezegd dat ze de meest saaie villains heeft, maar dat vind ik onzin, in beide gevallen. Zowel Orlov als Kamal Khan schaken op meerdere borden en pas in de het begin van de derde akte wordt duidelijk wat ze écht willen en wat er écht op het spel staat - zoals het een goede spionagefilm betaamt.
Moon
Het is natuurlijk een bizarre gedachte, maar ik heb soms het gevoel dat als Stanley Kubrick ooit een vervolgfilm van zijn 2001: A Space Odyssey zou hebben gemaakt, deze zich ongeveer had kunnen afspelen als we in Moon (2009) zien. Moon is even boeiend, paranoïde, eenzaam en vreemd humoristisch en een natuurgetrouwe sciencefictionfilm. De film lijkt zo eenvoudig, maar toch kun je niet anders dan voelen dat hij buiten zijn intieme grenzen stapt, zijn verhaal en het genre overstijgt en een (verontrustend) commentaar geeft op de mensheid. Is dat niet wat sciencefiction al die tijd heeft gedaan? Buiten de grenzen van de aarde en de mensheid stappen, alleen maar om ons meteen terug te brengen naar de confrontatie met wie we zijn, als menselijke wezens? Het zal je niet verbazen dat Moon aansluit bij de thema’s van Pinokkio, Blade Runner, A.I. en Ex Machina - misschien zelfs bij Frankenstein.
Sam Rockwell levert een briljante, gecompliceerde en uiterst fantastische prestatie, die waarschijnlijk niet zal worden herkend vanwege de 'genre bias'. Duncan Jones, die later Source Code, Warcraft en het aan Moon gerelateerde Mute zou maken (thans is hij bezig met Rogue Trooper), schrijft en regisseert met elegantie en legt op subtiele wijze de donkere kant van de menselijke ziel vast. De fotografie van deze film is eenvoudig maar zeer mooi, de partituur van Clint Mansell accentueert perfect de etherische, beklijvende beelden, en de minimalistische effecten versterken de film op kleine, maar zeer belangrijke manieren. Een zeer intelligente film en een van de beste sciencefictionfilms van de jaren ‘00.
AMP van de week
Afgelopen dinsdag, op 13 augustus 2024, was het 125 jaar geleden dat Sir Alfred Hitchock, de master of suspense, werd geboren. Dat is een mooi excuus om drie alternatieve filmposters van voor één film van Hitchcock te delen: drie posters voor Rear Window.
De eerste poster is een poster van Paul Mann (website), waar ik eerder werk van heb getoond. Later dit jaar schrijf ik uitgebreider over Mann. Zijn poster voor Rear Window is een verzameling scenes uit de film. Er zijn twee versies van. De reguliere versie heeft een rode achtergrond - hierop is het appartementencomplex waar de hoofdpersoon in de film naar loert duidelijker te zien dan in de tweede versie, die meer de structuur heeft van een klassieke filmposter uit de jaren ‘50. In beide posters, zeer toepasselijk, een cameo van Hitch.
De tweede poster is van Doug John Miller (website). Zijn poster is een blik achter de schermen - we zien wat erbij komt kijken om een film als Rear Window te maken. Ik weet niet of hij de poster gebaseerd heeft op bestaande (productie)foto’s, maar het absoluut een originele intake - die wat mij betreft heel goed gelukt is.
De derde poster is van Jonathan Burton (website). ook op het werk van Burton kom ik later dit jaar uitgebreider op terug. Zijn poster voor Rear Window heeft een focus op twee personen: James Stewart, die als L.B. Jefferies zijn buren aan het bespioneren is, en zijn balende vriendin Lisa Fremont (Grace Kelly). Als we dieper in de poster kijken zien we dat Jefferies zijn buurman Lars Thornwald (Raymond Burr) aan het bespioneren is. Een etage daaronder, de eenzame buurvrouw die in zichzelf praat tijdens het eten.
Burton heeft voor Rear Window tegelijkertijd een mini-poster gemaakt. Met toestemming van de Princess Gracia Foundation heeft hij een poster gemaakt waarop Lisa Fremont te zien is. De poster heeft een uitspraak van Lisa Fremont in Rear Window als titel: ‘I'm not much on rear window ethics.’ Die kan je hier zien.
Tot slot
Letterboxd, een sociaal medium over en voor film voor en door filmfans, heeft een eigen mediateam dat premieres, filmfestivals en andere filmgerelateerde evenementen afgaat. Dan stappen ze op een acteur, actrice of een regisseur af en vragen ze hem/haar naar zijn/haar vier favoriete films. Deze week was Sir Ridley Scott aan de beurt. Dat kan je hier zien: Four Favorites with Ridley Scott en Fede Álvarez (Alien: Romulus).
Op YouTube staat een documentaire over Point Blank (1967): Point Blank (1967) | The Documentary. ‘This full-length documentary uncovers never-published information via John Boorman and 4 months of research. No other book, podcast, or video has taken this deep of dive into the film Point Blank, a 1967 American neo-noir crime film directed by John Boorman and starring Lee Marvin, Angie Dickinson, Keenan Wynn, and Carroll O'Connor.’
Staat Goldfinger in je lijstje favoriete Bond-films? Brilliant Behind the Scenes Photos from the Bond Film ‘Goldfinger’.
Op Letterboxd een stuk over Starship Troopers: To celebrate 100 years of Columbia Pictures, Justin LaLiberty examines the marketing blitz, initial dismissal and eventual reappraisal of Paul Verhoeven’s fascism satire Starship Troopers. In dit stuk wordt verwezen naar een ander stuk, uit The New Yorker, dat nog belangwekkender is: How “Starship Troopers” Aligns with Our Moment of American Defeat.
In de Volkskrant een essay van Arnon Grunberg over de regisseur van - onder meer - Serial Mom, Hairspray, Pink Flamingo en Cry Baby: Filmmaker John Waters bewandelt in zijn werk het spanningsveld tussen wansmaak en schoonheid.
Aandacht voor The Beatles bij het British Film Institute: How The Beatles’ London looks today: 60 years of A Hard Day’s Night. We went in search of the swinging London locations featured in The Beatles’ pop movie milestone A Hard Day’s Night.
Het laatste spreekt voor zichzelf: 'That train sound? It’s a hovering mothership!’: legendary Star Wars sound designer Ben Burtt reveals his secrets. ‘Burtt, the man who created iconic moods in George Lucas’s sci-fi blockbuster, Raiders of the Lost Ark, Alien and WALL-E, explains the nuts and bolts – and hammers, ceiling fans and squeaky doorknobs – of his trade.’
Volgende week meer! Bedankt voor het lezen!