20: The Stand by Me Issue
Over Stand by Me, Grace Jones, Dr. Victor von Doom en de posters voor Alien: Romulus. AMP van de week: Logan's Run
Stand by Me
Stand by Me (1986) is gebaseerd op de novelle The Body - een verhaal van Stephen King in zijn verhalenbundel Different Seasons (1982). Deze bundel heeft vier onderdelen die naar een seizoen verwijzen, ieder onderdeel bestaat uit een verhaal. Hope Springs Eternal: Rita Hayworth and the Shawshank Redemption. Summer of Corruption: Apt Pupil. Fall from Innocence: The Body. En tenslotte: A Winter’s Tale: The Breathing Method. Drie van deze vier verhalen zijn verfilmd.
Ondanks de uiteenlopende projecten waaraan Rob Reiner in de loop der jaren heeft gewerkt, is één ding dat mij altijd opvalt in zijn werk: de authenticiteit in de gekozen aanpak. In Stand by Me laat hij het publiek kennismaken met het kleine stadje Caste Rock in Oregon uit de late jaren vijftig. Castle Rock is als je de boeken van King kent een gedoemde plaats. De weergave van het stadje voelt levendig aan wegens het vastleggen van elk detail. Daardoor brengt hij het semi-autobiografische verhaal van Stephen King met karakteristieke warmte op het grote scherm - een van de redenen waarom de novelle van de auteur verandert in een ontroerende coming-of-age-klassieker over vier jongens op een queeste, een van de mooiste films van de jaren ‘80. De film heeft een vrij eenvoudige kernplot, en met al de flashbacks die gebruikt worden kun je zien dat de makers het bronmateriaal hebben moeten uitrekken om een lengte van een speelfilm te halen. Het script is wat karig, maar ondanks het ogenschijnlijk geringe verhaal is er iets boeiends aan de manier waarop het wordt verteld, waardoor een geheel eigen sfeer ontstaat.
Nostalgisch zonder overdreven sentimenteel te worden, emotioneel eerlijk zonder te zwaar te worden - Stand by Me heeft een delicaat evenwicht dat helpt om dit verhaal de impact te geven die het heeft, en laat zien dat de jongens vol goede moed aan hun reis beginnen, maar gaabndeweg blijkt er toch een donkerdere draad te zijn. Onder hun jeugdige avontuur schuilt een diep gevoel van melancholie waardoor dit zich onderscheidt van andere verhalen uit deze tijd. Ze zijn niet bang om tijdens deze reis naar een aantal behoorlijk uitdagende plaatsen te gaan. King moet hier veel van zichzelf en zijn eigen ervaringen uit zijn kindertijd in hebben gestopt, omdat het allemaal heel persoonlijk aanvoelt in de benadering, die specifieke tijd in de zomer vlak voordat hij weer naar school ging (en uiteindelijk opgroeide). De verhalen zijn rijk aan een groot aantal specifieke en kleine details die dit verhaal veel intiemer en directer laten lijken.
Hoewel de groep jongens die hun reis ondernemen een ensemble is, stijgt River Phoenix boven de anderen uit als de facto leider van de jongens. Phoenix laat zijn fenomenale (en tragisch onaangeboorde) toon laat zien. Hij is veruit de beste van iedereen, want hoewel de anderen goed zijn, zijn het zijn prestaties die ervoor zorgen dat de film echt opvalt, waardoor de hechte, ondersteunende vriendschap tussen Chris en Gordie (met hun zeer verschillende persoonlijkheden) centraal staat. zo geloofwaardig, dat het bij elke bocht een gravitas verleent die helpt om de bitterzoete toon van deze kleine fabel over de sterke banden die we vormen met vaak totaal verschillende mensen rond die leeftijd naar voren te brengen. Het zijn met name de kleine momenten en interacties tussen deze personages die heel veel vertelen over hun leven en wat er voordat wij met hun kennis maakten is gebeurd. De laatste minuten van de film zijn ontroerend. de laatste scenes helpen ons om alles in een nieuw licht te bezien, waardoor het geheel net dat beetje meer werkt op een manier die het allemaal in briljantheid brengt, waardoor een emotionele klap wordt verdiend door de tijd die je met deze personages hebt doorgebracht. tegelijkertijd worden thema's als onschuld en opgroeien samengevoegd tot één geheel.
Dit gezegd hebbend: hoe goed ik de film ook vind, ik vind de novelle nét iets beter. Ik vind het ergens een gemiste kans om hoe Vern en Teddie verder gaan met hun leven niet analoog te laten zijn met hoe het in de novelle beschreven is, terwijl dat wel met Chris en Gordie is gebeurd. Het einde van de novelle bezorgt me ook kippenvel, het ende van de film heeft door het talent en het overlijden van River Phoenix een laag gekregen die je op een andere manier een kippenvel geeft - of kan geven. Maar goed, dat is verschil tussen literair vakmanschap en cinematisch vakmanschap, waarin andere keuzes worden gemaakt.
In 2016 bestond Stand by Me dertig jaar. Rolling Stone blikt terug: ‘Stand by Me’ at 30: Why This Stephen King Movie Is Timeless. Hier een mooie blogpost uit 2020: Stand By Me (1986) and the Power of Friendship. En: Stephen King Was Pretty Broken Up After Seeing Stand By Me For The First Time.
Het mooiste wat ik over Stand by Me gelezen heb, is geschreven door Wil Wheaton - Gordon Lachance in de film. Toen Stand by Me 25 jaar oud was, kwam een deel van de cast samen om voor de blu ray die wegens dat jubileum werd uigebracht een filmpje te maken waarin zij over het maken van de film spraken. ‘It was the first time Corey Feldman, Jerry O’Connell and I would be in the same place since 1986 or 1987. We were technically there to give some interviews to promote Stand by Me’s blu-ray release, but — for me at least — it was much more than that. It was a reunion.’ Je kunt hem hier lezen: Though I hadn’t seen him in over twenty years, I knew I’d miss him forever.
Grace Jones
Van de Eiffeltoren afspringen? Check. Een paard bedwingen? Check. Een lijfwacht van een KGB-generaal in de lucht houden? Check. Een gerespecteerd lid van het Britse paardenfokestablishment vermoorden? Check. Een onwillige investeerder met het grootste gemak uit een zeppelin gooien? Check. May Day - het karakter dat Grace Jones in A View to a Kill (1985) speelt - is bepaald geen doetje. En dat past ook wel bij Grace Jones. Jones heeft de reputatie lastig te zijn, maar ik zie vooral een sterke vrouw die weet wat ze wil, en niet over zich laat lopen. Dat het soms volgens sommigen te ver kan zijn - prima, maar zoals Tina Turner al zong: What you get is what you see. May Day is een van de leukste henchmen/women in de James Bond franchise. Loyaal, krachtig, met een eigen wil en geen willekeurige dienaar van de villain - in dit geval Christopher Walken als Max Zorin.
We kennen haar natuurlijk vooral als zangeres: I’ve seen that face before, Pull up to the bumper en Slave to the rythm zijn bangers. Dolph Lundgren maakte dankzij zijn toenmalige vriendin Grace Jones zijn filmdebuut als bodyguard van KGB-Generaal Gogol. Grace Jones is ook te zien in, onder meer, Conan the Destroyer (1984) en Boomerang (1992). Ze had een kleine cameo in No Time To Die (2021) - in de scene in de Jamaicaanse Bar -, maar toen ze erachter kwam dat het een cameo was, verliet ze de set omdat ze ‘geen cameo’s doet’. Achteraf gezien is dat een kleine zegen - zo blijft haar rol als May Day iconisch.
Doctor Victor von Doom
De allereerste Marvel comic de ik las was Fantastic Four nummer 236, een nummer - in de periode van John Byrne bij Marvel’s ‘first family’ - waarin een groep gewone mensen die een gewoon leven hadden dromen en nachtmerries hadden over een heel ander leven. Het was een enorme eye-opener voor me: de stijl, de manier waarop het verhaal verteld werd, alles. Ik werd meteen Marvel-fan - Spiderman, Spiderman én Superman (die je echt een keer moet lezen), The Uncanny X-Men, The Defenders, The Avengers, Spiderwoman, The Incredible Hulk - ik kocht van mijn zakgeld wat ik kon kopen en verslond ze.
Doctor Victor von Doom is wat mij betreft met Galactus de meest interessante en beste supervillain van de Marvel comics. Waar Galactus de beste onaardse villain - als je hem al een villain kunt noemen - is, is Doom de ultieme aardse aardse meest interessante villain. Een briljant wetenschapper, zijn gezicht vervormd door een helemaal foutgegaan experiment. Heerser annex dictator van Latveria, het land waar hij vandaan komt - een klein Europees staatje. Hij duikt in vrijwel iedere comicbookserie van Marvel wel een keertje (of vaker) op.
Jack Kirby en Stan Lee ontwikkelden Doom in 1962. Doom beschikt over een enorm eergevoel - en dus trots -, hij haat de leider van de Fantastic Four, Reed Richards, omdat hij ten opzichte van Richards een minderwaardigheidscomplex heeft. Hij wordt zowel gemotiveerd door die neurose als door een verwrongen soort geloof dat hij de beste wereldleider ooit zal zijn. Doom is in tegenstelling tot een flink aantal Marvel villains niet eendimensionaal, geen al te ingewikkeld bovennatuurlijk wezen, en hij is zeker geen moordzuchtig monster. Hij wordt niet gedefinieerd door zijn vete met Reed Richards. Het is niet voor niets dat Victor von Doom al 62 jaar deel uitmaakt van de comics van Marvel. Daar komt bij dat Doom hilarisch kan zijn door zijn monologen en in zijn streven naar grootsheid. Ieder goed superheldenverhaal heeft een beetje humor nodig, en Doom is daar perfect geschikt voor, een beetje als Charlie Chaplin in The Great Dictator.
Doom is tot dusver drie keer op het grote doek verschenen. In de twee Fantastic Four films uit het begin van de eeuw - waarin Chris Evans (later Captain America) Johnny Storm speelde - en in de mislukte latere film, met Michael B. Jordan (later Erik Killmonger in Black Panther) als Johnny Storm. Julian McMahon speelde Dr. Doom in Fantastic Four (2005) en Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer (2007). In 2015 speelde Toby Kebbell Dr. Doom in de volledig geflopte Fantastic Four film.
Vorig weekend vond het San Diego Comic Con plaats. Een van de grootste nieuwsberichten is dat Robert Downey Jr Dr. Doom gaat spelen. Dr. Doom en Downey Jr vervangen Kang the Conquerror en Jonathan Majors. Downey Jr speelde eerst Iron Man - dat weten we, maar ook met dat vleugje humor dat Doom ook goed kan gebruiken. Ik probeer mijn verwachtingen niet te hooggespannen te laten zijn. Kjk vooral naar de foto op de Instagrampagina van Robert Downey Jr. Kan het tegenvallen? Die kans is er altijd. Ik denk dat het feit dat Doom zijn masker nooit afdoet helpt - een soort stemvervormer kan de rest doen. Hoe dan ook, we gaan het zien. Ik vind het een mooie stap. Hadden de procucers van de James Bond franchise maar zoveel lef en doorzettingsvermogen, zou je bijna gaan denken.
Om dit af te sluiten - op eigen risico bekijken, want: mogelijke spoilers - : 10 Things Only Comic Book Fans Know About Doctor Doom & The Fantastic Four's Rivalry en, beter, The History of Doctor Doom.
Alien: Romulus
Op 14 augustus verschijnt Alien:Romulus in de bioscoop. Het marketingteam voor Alien: Romulus heeft op 1 augustus acht van de betere officiële filmposters posters van de afgelopen jaren laten maken. Heel veel films hebben al moeite om één fatsoenlijke poster te gebruiken. Met dank aan Marten Visser.
AMP van de week
Een goede filmposter bestaat niet uit een verzameling hoofden van acteurs die in de film spelen, of een verzameling delen van scenes uit de film. Een goede filmposter vertelt je iets van de fim, maar laat je in het ongewisse over wat het kan betekenen. Of het sluit aan bij je anticipatie en je verwachtingen, als het een franchise-film is. Dat mag je zelf bedenken. Het maakt je zo in ieder geval nieuwsgieriger naar de film - of je wil de film nog een keer zien. Dat laatste was mij mij het geval toen ik de poster voor Logan’s Run van Martin Ansin zag. Op zijn website kan je zijn andere werk zien. De kleuren van de poster en de manier waarop zij subtiel van beneden naar boven gaan vind ik prachtig. Ook mooi: de grote hoofden links en rechts. Gene idee wie het zijn, maar het nodigt uit.
Logan’s Run (1976) speelt zich af in een toekomst - de 23ste eeuw. Alle mensen zijn mooi, jong en gezond. De grootste rollen zijn voor Michael York, Richard Jordan, Jenny Agutter, Farrah Fawcett en Peter Ustinov. Er is ook een op de film gebaseerde televisieserie van één seizoen (1977/1978) met veertien afleveringen gemaakt. De serie was niet onaardig, maar deze film heeft absoluut mijn voorkeur.
Tot slot
Na is het remaken van de film Presumed Innocent (1990) in een serie, is ook van The Day of the Jackal (1973) - de op de bestseller van Frederick Forsythe gebaseerde klassieker - een serie gemaakt, die op Sky en daardoor hopelijk ook op Disney+ - zal verschijnen. Eerder was al een bijzonder matige serie als remake van The Name of the Rose (1986) gemaakt. De reacties op de serie Presumed Inocent zijn zeer positief: Apple heeft een tweede seizoen besteld.
The Guardian heeft een interview met Nanette Burstein, de regisseur van de nieuwe documentaire over Elizabeth Taylor: ‘She lived so much life so quickly’: the lost tapes of Elizabeth Taylor. A new documentary assembles hours of the famed actor unpacking her life and career – and reveals the misogyny she faced.’ De krant heeft meteen maar een lijst gemaakt: Elizabeth Taylor’s 20 best performances – ranked!
Het eerste deel van Kevin Costner’s Horizon-saga was voor het eerst tijdens het filmfestival in Cannes te zien - het tweede deel gaat in premiere tijdens het filmvestival van Venetië: Kevin Costner’s ‘Horizon 2’ Set for Venice Film Festival World Premiere After Pulled U.S. Release.
Peacock weas bezig met een derde versie van Battlestar Galactica, maar dat gata niet door: ‘Battlestar Galactica’ Reboot No Longer In Development At Peacock, Will Be Shopped. Hopelijk pakt een andere studio of streamservice het op.
Maastricht heeft een ‘summer of Hitchcock’. Lumière Cinema vindt de 125-jarige geboortedag van de Master of Suspense een prima reden om zeven films van de regisseur plus een uitstekende documentaire over hem te vertonen.
Fan van Twin Peaks, of staat The Last Emperor hoog in je lijstjes met favoriete films? Dan zal dit interview met Joan Chen je wel bevallen: The comeback queen: actor Joan Chen on self-doubt, success, savagings – and a second chance at 63.
Dat was hem weer. Met excuses voor eventuele spelfouten. Delen en/of gratis voor de nieuwsbrief inschrijven wordt erg gewaardeerd. Tot volgende week!