28 juni: The Perks of Being a Wallflower Issue
Over The Perks of Being a Wallflower, Werner Herzog, Claudine Auger en The Invisible Man. AMP van de week: The Invisible Man.
The Perks of Being a Wallflower
Charlie (Logan Lerman) is verlegen en behoorlijk introvert. Hij kan enkele traumatische aspecten van zijn verleden niet loslaten. Hij denkt driemaal of vaker na voordat hij iets zegt of ergens op kan antwoorden. Hij zorgt ervoor dat hij nooit in het middelpunt van de belangstelling staat. Hij is altijd de bijzaak die op de meest ondoordachte manieren wordt bespot. Hij is bang voor zijn toekomst en telt de dagen af dat hij alleen moet zijn tussen een waanzinnig vrolijke menigte mensen. Hij denkt na over zijn eenzaamheid. Hij intelligent maar heeft zich nooit écht kunnen uiten of gedachten kunnen delen met iemand anders dan een verzinsel van zijn verbeelding. Hij ziet de pijn van de mensen om hem heen, en zag tegelijkertijd nooit dat de voortdurende en meedogenloze pijn in zijn leven, zijn toekomst en vreugde wegvreet: hijij accepteert daarom altijd de liefde die hij denkt te verdienen. Hij heeft gewacht, maar niet geprobeerd, om mensen te ontmoeten met wie hij echt contact kon maken, onzorgvuldig kon zijn en kon genieten van de warmte van gezelschap. Zijn vriendelijkheid en de mensen die hij uieindelijk tegenkomt zorgen voor de broodnodige ommekeer.
Het scenario en de monologen in dat scenario leggen de gemoedstoestand van Charlie’s geest en zijn niet-expressieve zelf onverbiddelijk bloot. Logan Lerman past perfect bij de rol die hij speelt: zijn trillende wenkbrauwen, zijn peinzende blik, zijn wringende handen en de terughoudendheid die hem er als Charlie van weerhoudt om op te gaan in de wereld waren volkomen geloofwaardig en, belangrijker nog, raakten een snaar bij mij. Logan Lerman speelt Charlie fantastisch - sinds deze film ben ik fan. Onlangs was hij nog te zien in de serie in het oorlog/holocaust-drama We were the lucky ones (Disney). Ezra Miller komt na We need to talk about Kevin opnieuw met een uitstekende prestatie. Zijn rol hier vormt een totaal, opvallend contrast met die van hem in We Need to Talk About Kevin. Het is ongelooflijk hoe hij op zo’n jonge leeftijd zulke gevarieerde rollen met zoveel gemak kan vertolken: hij is extreem open over zichzelf, extravert en volledig aanspreekbaar. Dit klinkt misschien het tegenovergestelde van Charlie's karakter, maar hij biedt heel duidelijk de perfecte folie voor Charlie en maakt de weg vrij voor hem om op te gaan in zijn nieuwe omgeving en vrienden. Emma Watson als Sam is heel sterk en heel kwetsbaar. Ze straalt op het scherm. Ook de zijverhalen vormen een zeer treffende aanvulling op het hoofdthema en de verhaallijn van de film. Het komt zeer zelden voor dat de auteur van het boek waar de film op gebaseerd is, het scenario voor de film schrijft en de film regisseert. De affiniteit van schrijver/regisseur Stephen Chbosky met de personages is gewoon op het scherm te zien. Alle verhalen vertellen de enige onberispelijke waarheid over het accepteren van de liefde die we denken te verdienen. Pas als we beseffen dat we meer verdienen kan het geluk dat we vinden oneindig zijn.
The Perks of Being a Wallflower is een zeer sterke en vertederende film met herkenbare personages. Het is zo’n film waar je heel veel bij kan voelen, als je daar ontvankelijk voor bent. Voeg daar nog een geweldige keuze aan songs en een hartverscheurende soundtrack aan toe, en je hebt een bijna perfecte film. En daar komt ook de enige kritiek die ik op deze film heb: deze tieners luisteren naar allerlei muziek van undergound tot The Smiths en maken bandjes voor elkaar met deels vergeten muziek. En dan zou juist déze groep de song van de zanger die hun op een gegeven moment inspireert niet kennen? Die zanger past naadloos bij het verhaal en bij de persoonlijkeden van de karakters in deze film.
Werner Herzog
De vermaarde fimregisseur en The Mandalorian-acteur Werner Herzog komt op 5 oktober naar BorderKitchen voor een avond met de legendarische filmmaker en auteur Werner Herzog in de Koninklijke Schouwburg, Den Haag. Hij gaat het hebben over zijn meest recente memoir: Everyone for Himself and God Against All én het nieuwe boek De Toekomst van de waarheid, dat rond het bezoek zal verschijnen.
Meer informatie: Crossingborder.
Claudine Auger
In de serie favoriete Bond-vrouwen en -villains komen we dit keer bij Claudine Auger. Claudine Auger (1941-2019) was een Franse actrice die bij fans van James Bond-films vooral bekend is door haar rol als Dominique ‘Domino’ Derval in Thunderball (1965). Auger begin haar loopbaan als actrice in de film Christine, waarin Romy Schneider en Alaid Deloin de hoofdrollen speelden. Ze werd voor haar rol in Thunderball verkozen boven Raquel Welch, Faye Dunaway en - jawel - Julie Christie. Ik ben eerlijk gezegd toch benieuwd hoe Christie het zou hebben gedaan als Derval, maar dat terzijde.
Auger was de eerste Franse actrice die als Bondgirl werd gecast, jaren eerder dan Carole Bouquet (For Your Eyes Only), Sophie Marceau (The World Is Not Enough), Eva Green (Casino Royale) en Léa Seydoux (Spectre). Zoals eerder geschreven - zie The Unsing Heroes - werd de stem van Auger vervangen door de stem van Nikki van der Zyl.
Als Dominique Derval is Auger een van de meest intense en intelligente Bondgirls. Ze is snel, heeft emotionele en intelligente diepte, doortastend, intensief en heeft maar één doel voor ogen: erachterkomen wat er met haar verdwenen broer is gebeurd. Dat maakt haar tot een van de meer interessante Bondgirls, wat mij betreft.
Hier een kort YouTube filmpje met haar levensbeschrijving.
The Invisible Man
Ik hou helemaal niet van horrorfilms, maar onlangs zag ik The Invisible Man (1933) van James Whale. The Invisible Man valt in de categorie ‘Universal Monster films’, films van filmmaatschppij Universal over Gods and Monsters: Dracula, The Mummy, Frankenstein, Wolfman, noem maar op. Oude zwart-wit films waarin vaak toch utistekend wordt geacteerd met special effects die je toch een beetje verbazen in die zin dat er qua special effects in de jaren 30 dus veel meer mogelijk was dan je dacht.
Gebaseerd op het gelijknamige boek van - daar hebben we hem weer - H.G. Wells, is The Invisible Man een bijna perfecte mix van science-fiction, een donkere komedie en horror. The Invisible Man is wat mij betreft de beste film van de Universal Monster-films. Hoewel Frankenstein en de nog betere Bruid van Frankenstein qua effect opera-achtig zijn, is het de uitvoering van acteur Claude Rains (in zijn debuut) die de boventoon voert onder de bekendste klassieke monsters. Hoewel we hem nooit zien, is zijn optreden dynamisch – met een lach die rechtstreeks uit elke luidspreker klinkt. Mocht het niet duidelijk zijn: James Whale heeft een klassieker in zijn genre gemaakt.
AMP van de week
We blijven nog even bij The Invisible Man. Vandaag heb ik zes verschillende filmposters, om te laten zien hoe verschillende kunstenaars verschillende concepten voor een film maken.
De eerste poster is van Jonathan Burton, en mijn favoriet van de zes. De tweede poster komt van een artiest die momenteel vooral EWAF-werk maakt (Eyes without a face) van filmpersonages: Jason Edmiston. Check zijn store, dan snap je wat ik bedoel. De derde is van Francesco Francavilla, die in zijn werk een comic-book achtige benadering zoekt. Zijn store heeft meer voorbeelden. De vierde en voor mij meest horror-achtige is van ultra-realist Elvisdead. De laatste is van Johnny Dombrowksi, die in zijn werk het cartoon-element nog verder doortrekt dan Francavilla.
![](https://substackcdn.com/image/fetch/w_474,c_limit,f_auto,q_auto:good,fl_progressive:steep/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2Fdde7910a-56b2-4742-97ed-168463bdeccd_2015x3000.jpeg)
![](https://substackcdn.com/image/fetch/w_474,c_limit,f_auto,q_auto:good,fl_progressive:steep/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2Ff54be129-fd7a-44ee-a12b-98cf75ef6ac7_683x1024.jpeg)
![](https://substackcdn.com/image/fetch/w_474,c_limit,f_auto,q_auto:good,fl_progressive:steep/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2F484e8a24-0853-4a66-bb1a-6766c3c50c2a_667x1000.jpeg)
![](https://substackcdn.com/image/fetch/w_720,c_limit,f_auto,q_auto:good,fl_progressive:steep/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2F9a771b4b-2ab4-4666-81de-eebbb04c9493_1000x1500.jpeg)
![](https://substackcdn.com/image/fetch/w_720,c_limit,f_auto,q_auto:good,fl_progressive:steep/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2F0d55ec99-70dc-4fae-ab2f-1758918319ef_1500x2250.webp)
Tot slot
In BrightWall/Dark Room een mooie analyse van een van de mooiste en meet verwarrende films ooit: Stupid Man Suit - Over Donnie Darko (2001). ‘I can’t tell you how many times I popped in that VHS and let myself access Donnie’s world. Dozens upon hundreds. And much like my own submission to the uncanny, I never aimed to crack its code, but just let it wash over me. I crawled right up inside of it and wore it like a stupid man suit.‘
Op 25 juni was het honderd jaar geleden dat regisseur Sidney Lumet (1924-2011) werd geboren, een van de beste verhalenvertellers. Het British Film Institute maakte een lijstje met film die je zou kunnen gebruiken als introductie tot het werk van Lumet: Where to begin with Sidney Lumet. Hte is overigens niet voor niets dat de eerste paragraaf als titel heeft ‘Why this might not seem so easy’.
The Guardian maakte een eerbetoon aan Donald Suther;land door zijn collega’s aan het woord te laten: ‘I can see him now. I will see him forever’: Donald Sutherland remembered by Keira Knightley, Elliott Gould, Ralph Fiennes and more.
Susan Seiderlman is regisseur van onder meer Desperately Seeking Susan - ja, die Madonna-film. Met Letterboxd sprak ze over haar onlangs uitgebrachte memoires: Desperately Seeking Cinema: director Susan Seidelman on her new memoir and old New York.
Vorige week schreef ik over Chinatown. Kort daarna las ik dit: Robert Towne Offers Major Update on David Fincher’s Chinatown Prequel Series. David Fincher gaat voor Netflix een prequel-serie over de gebeurtenissen in Chinatown maken. Fincher kan zoveel en heeft met zijn films al zoveel bewezen - en dan dit. Ik snap dat niet. Een van de mooiste dingen van het vertellen van verhalen is het dubbelzinnig verwijzen naar gebeurtenissen in het verleden van een personage, waardoor je je kunt voorstellen wat er met hem of haar zou kunnen zijn gebeurd. Een van de slechtste dingen is het invullen van alle lege plekken en het (daardoor) verwijderen van alle mysteries in verhalen. Kortom, ik begin nu alvast met niet kijken - als die serie er ooit komt.
Woensdag verscheen in De Volkskrant een stuk over de westerns van Kevin Costner: Kevin Costner is zó verknocht aan het cowboygenre dat hij zijn vierdelige westernspektakel ‘Horizon’ zelf bekostigt.
Bedankt voor het lezen, weer! Abonneren op en delen van deze blog wordt zeer op prijs gesteld! Volgende week gaan we met Paul Verhoeven de ruimte in!