28: The Finding Forrester Issue
Over Finding Forrester, Amour, James Earl Jones en Liberal Arts. AMP van de week: The New World
Finding Forrester
Soms kom je een film tegen die je gemist hebt toen hij uitkwam, maar waar je onmiddelijk van houdt. Finding Forrester is voor mij zo’n film. Ik besloot de dvd te kopen omdat een van de laatste films van Sean Connery is en kwam vervolgens in een verhaal terecht dat me diep wist te raken.
Jamal Wallace (Rob Brown) is een slimme jongen uit de Bronx die zijn best niet doet op school om erbij te horen - in plaats van zijn schrijftalent te gebruiken en te ontwikkelen speelt hij basketbal met zijn vrienden, schrijven doet hij op momenten waarop hij zeker is dat hij niet gezien wordt. Jamal is een bovengemiddelde basketbalspeler, maar hoewel hij van basketbal houdt, lijkt zijn liefde voor literatuur sterker te zijn. Het pleintje waar Jamal en zijn vrienden basketballen wordt vaak in de gaten gehouden door een man die hen met zijn verrekijker in de gaten houdt. Jamal wordt door zijn vrienden uitgedaagd om bij hem in te breken en iets mee te nemen, maar als hij gesnapt wordt vergeet hij bij het vluchten zijn rugzak - en daar zit juist zijn werk als schrijver in. Schoorvoetend gaat hij terug naar de man die zij The Window noemen, wat schrijver William Forrester (Sean Connery) blijkt te zijn. Zodra beiden elkaars vertrouwen winnen, ontwikkelen ze een onwaarschijnlijke vriendschap waarbij Forrester - een op J.D. Salinger gebaseerd personage - ook Jamal’s mentor wordt en zijn schrijversschap ontwikkelt en stimuleert. Tegelijkertijd krijgt Jamal door zijn basketbaltalent een studiebeurs voor een gerenommeerde privéschool. Daar ontmoet hij Claire Spence (Anna Paquin) op wie hij verliefd wordt en John Coleridge (Michael Pitt). Zijn leraar literatuur (F. Murray Abraham) behandelt hem echter als iemand die alleen op de school is omdat hij kan basketballen en op academisch niveau niets op de school te zoeken heeft.
Een van de grote plussen van de film is dat het niet bang is cultuur en intelligentie uit de weg te gaan. Er zijn veel films waarin dat element op de achtergond wordt gezet omdat het vervelend zou zijn of omdat het toch maar af zou leiden van ‘het echte verhaal’. In Finding Forrester zijn talent, intelligentie en cultuur (ook op het basketbalveld) het verhaal. Deze film die je ook een feelgoodfilm zou kunnen noemen - toont ons de worstelingen van Jamal, een blik het leven in de Bronx en hoe Jamal zijn worstelingen overwint. We leren hem kennen terwijl hij bij zijn moeder Janice Wallace (Stephanie Berry) woont, zijn broer Terrell (Busta Rhymes) komt af en toe langs. Het is een huis met dunne muren, het schreeuwen van de buren is makkelijk te horen, alsmede het getoeter van auto’s of het geschreeuw van dronkaards.
Finding Forrester is op het eerste gezicht een vreemde eend in het werk van regisseur Gus van Sant, maar het schuurt tegen Good Will Hunting aan - zonder dat het veel op de bekroonde film met Robin Williams en Matt Damon lijkt. Ik kan me voorstelen dat Van Sant na de mislukte één op één remake van Psycho aan iets heel anders toe was. Finding Forrester heeft een uitstekende cast. De cinematografie is ijzersterk, maar het de combinatie tussen de cinematografie en de filmmuziek - bewerkingen van het werk van Miles Davis - die de film een mooie extra laag geven.
Als je me vraagt of de film perfect is, dan moet ik daar negatief op beantwoorden. Sommige verhaallijnen worden niet uitgewerkt en er is een scene tegen het einde van de film die me scripttechnisch op de zenuwen werkt. Daarbij denk ik dat als deze film in deze tijd zou zijn gemaakt, de rol van Forrester eerder gespeeld zou worden door Danny Glover, Ving Rhames, Morgan Freeman, Samuel L. Jackson of Denzel Washington. Niet dat ik de keuze om Connery voor Forrester te kiezen niet begrijp, maar als je een zwarte acteur neemt, moet je ook bepaalde delen van het script - met name die betrekking hebben op het leven van Forrester - herschrijven. gezien het script van 2000 is het logisch dat er voor een witte acteur is gekozen.
Het verhaal is dat Rob Brown auditie heeft gedaan om zijn telefoonrekening van $ 300,00 te kunnen betalen - hij werd daarbij geholpen door Prep for Prep. Brown groeide op in Broolyn, was nog op de middelbare school en had geen noemenswaardige ervaring als acteur - een rol in een schooltoneelstuk - toen hij de rol van van Jamal Wallace kreeg. Hij studeerde na Finding Forrester en het afronden van zijn middelbare school psychologie en speelde varsity football aan Amherst College. Zijn eerste rol ná Finding Forrester is in Coach Carter (2005), een op een waargebeurd verhaal gebaseerde film over een basketbalcoach (Samuel L. Jackson) die zijn team op een bijzondere manier motiveert. Brown speelde American College football speler Ernie Davis (1939-1963) in The Express - een bijzonder sterke film over het doorbreken van grenzen.
Over zijn samenwerking met Sean Connery vertelde hij CY Interview: He sat me down and he made it a point to say, ‘No one told me this when I was coming up so I am going to tell you.’ One of those things that he told me was to finish my education and get my degree because that’s something he never did. That’s another reason I didn’t just up and leave and go to L.A. and try to just make it because Sean Connery told me not to. He told me the movies will come. Get your education and I feel as though that’s why we had so much chemistry because, you know, it was largely on him. I was just a kid. I figured I could do no wrong. They’ll just tell me if I am doing wrong, which is what happened. I just did whatever I wanted till they said no. And you know, I had all the confidence in the world because Sean basically had to approve me. Upon getting his approval, his overwhelming approval, then, you know, how could we not then have any chemistry? Then we just show up to work and have fun.”
In een interview met Backstage zegt Brown over zijn keuze in rollen: “My team is real good, my representation. I probably don't even see a lot of scripts, because they already know it's not for me." But was it ever hard to turn down projects that offered him good money? Brown laughs. "I'm not at that point yet. Nothing comes across my table with huge money. I'm still paying dues," he says. "I guess I am picky, but I'd rather it be that way and throw away a movie that blows up than pick anything because of money." Although he's never taken a formal acting lesson, Brown does his work seriously. He says, "I'm not trained in the classical sense, but I have respect for the art, and I don't want to do something just to have something to do.”
Brown is heel sterk in Treme, de serie over het heropbouwen van en het leven in het New Orleans na de verwoestingen van orkaan Katrina. Treme is van harte aanbevolen - de vier seizoenen van deze serie zijn ijzersterk (met Wendell Pierce, Khandi Alexander, John Goodman, Kim Dickes, e.a. - en er is een rol voor Michiel Huisman). Kort hierna volgde de serie Blindspot, over een speciale FBI-unit in New York City. Brown is ook te zien in We Own this City - een ministerie van HBO over de wijdverspreide corruptie bij de politie van Baltimore - meer speciaal een bepaald onderdeel daarvan. Ik ben fan van Brown omdat ik veel natuurlijk talent zie. Hij doet kennelijk veel op intuïtie en dat doet hij wat mij betreft uitstekend.
Ik heb al over Sean Connery geschreven en zal dat blijven doen. Maar, voor nu het volgende. Als je naar de films die Sean Connery ná Finding Forrest heeft gemaakt kijkt, kan je wat mij betreft tot de conclusie komen dat Finding Forrester zijn laatste film had moeten zijn. Ná Finding Forrester volgde The League of Extraordinary Gentlemen (waar ik geen woorden vuil aan wil maken) en de Britse tekenfilm Sir Billy. Na een loopbaan als acteur zoals Sean Connery die heeft gehad is het toch een beetje alsof het als een nachtkaars uitgaat. Aan de andere kant: als je zoveel hebt gedaan als Connery zou dat niet uit moeten maken. Toen Connery in 2020 stierf heb ik de dagen na zijn overleden vier van zijn films bekeken: The Name of the Rose, You Only Live Twice, The Hunt for Red October en Finding Forrester. Zegt dat genoeg over hoe ik over deze film denk?
Lees ook, al dan niet voor achtergrondinformatie: Finding Forrester – The Press Kit, What lessons can we learn from the film Finding Forrester?, Knowledge and power. Finding Forrester en Analyzing the Psychological Needs of the Gifted in Finding Forrester.
Amour
Amour (2012) is Michael Hanekes liefdesbrief aan de liefde zelf en aan de schoonheid en essentie van het menselijk ouder worden. De film is een eerlijke kijk op het leven van een ouder wordend echtpaar. De manier waarop zij met kalmte en kalmte omgaan met de onafwendbaarheid van hun toekomst, gaf mij een gevoel van grote bewondering jegens hen en een groter gevoel van onverstoorbaarheid bij mij. Haneke's methode om rigide cameraposities en statische shots te gebruiken, wordt hier volledig benut, omdat ik me opgesloten voelde met Georges (Jean-Louis Trintignant (1930-2022 - in een van zijn laatste rollen) en Anne (Emmanuelle Riva, 1927-2017) en de schemerige gebeurtenissen van hun met liefde gevulde levens. Hun levens worden tot in detail getoond. Zelfs de kleinste delen van het dagelijks leven worden hier belicht. Er is geen filmmuziek. Daar is een reden voor: door al de ogenschijnlijk onbelangrijke activiteiten zonder muziek te laten zien, kruipt het verhaal ongemerkt in ons onderbewustzijn en geeft het ons het gevoel gebeurtenissen uit het echte leven te ervaren en niet alleen maar acteurs die op het scherm optreden. De cinematografie is als een openhartige camera die in hun huis is geplaatst en ons laat zien hoe hun geluk, herinneringen, verdriet, frustratie, pijn en hun levens zich voor ons ontvouwen. Het was zo mooi verweven met de karakters en de plaats - de prestaties van de Trintignant en Riva. Deze manier van verhalen vertellen is het meest effectief en trof me heel hard toen ik de schokkende gebeurtenis later in de film meemaakte. Ook sterk: Isabelle Huppert als Eva.
In Amour zijn er absoluut geen afleidingen. Net als zijn camera concentreert ook zijn verhaallijn al zijn aandacht op één enkel plot, zonder dat er kronkelende subplots worden geïntroduceerd ter wille van het melodrama. Dit werkt hier briljant, aangezien we het stel zien en we zien alleen hen gedurende de hele lengte. We zien ook andere mensen, maar Haneke laat ons die aanhangsels zien vanuit het gezichtspunt van Georges en Anne, en daarom gaan we er nooit van weg. Hij laat ons nooit van hen weggaan. Er is absoluut geen sprake van aarzeling. Ik herhaal dat dit de reden is waarom ik tranen liet vallen tijdens de finale, ook al gaf Georges geen moment terug en bleef hij vastberaden. Hij had de leeftijd aan zijn zijde. Ik ben heel veel jaar jonger dan hij. Daarom huilde ik en hij niet. Het einde is een van de meest superieure poëtische die ik ooit heb gezien. Het laat zien hoe iemand zelfs na de dood trouw kan blijven aan zijn liefde. Hoe iemand zelfs na zijn of haar dood bij zijn geliefde kan blijven wonen. De man is een van de sterkste en meest oprechte personen die ik ooit heb gezien. Hij kromp nooit ineen toen het licht van zijn leven verdween. Hij vergat haar nooit, zelfs niet als hij in het donker was.
Amour is is naar mijn mening het beste werk van Haneke, die met Funny Games, La Pianiste en Das weiße Band - Eine deutsche Kindergeschichte veel indruk heeft gemaakt. Het zou poëtisch zijn als dit zijn beste werk blijft. Amour is een van de meest realistische, oprechte en uiterst eerlijke eerbetonen aan de liefde die ik ooit heb gezien.
James Earl Jones
Op 9 september stierf de Amerikaanse acteur James Earl Jones, 93 jaar oud. In ieder krantenstuk over zijn overlijden werd uiteraard tenoemd dat hij de stem van Darth Vader in de Star Wars films was - en dat Disney de rechten op zijn stem heeft (die vast is gelegd) om voor toekomstige Star Wars films- en series te gebruiken. In 2011 zag ik hem in Londen toenb hij samen met Vanessa Redgrave in Driving Miss Daisy speelde. Het maakte veel indruk op me - het stuk en het acteerwerk van Jones en Redgrave, dusdanig veel dat ik na afloop best emotioneel was - mede om redenen buiten het toneelstuk gelegen. Met Redgrave zou hij later ook op de planken staan voor Shakespeare’s Much Ado About Nothing.
Het is ondoenlijk een lijst te maken met het beste werk van James Earl Jones, maar ik noem de films waar hij volgens mij uitstekend in speelde (of zijn stem in gebruikte): The Empire strikes back, Star Wars, Return of the Jedi, Gardens of Stone, The Hunt for Red October en Patriot Games, Matewan, The Lion King, Field of Dreams, Sneakers, Coming to America, The Great White Hope en het onderschatte en helaas zelden genoemde Claudine.
Liberal Arts
De term ‘liberal arts’ staat volgens Wikipedia voor een onderwijscurriculum dat dateert uit de klassieke oudheid in het Westen, maar de betekenis ervan is aanzienlijk veranderd en vooral uitgebreid. De zeven onderwerpen in de oude en middeleeuwse betekenis werden verdeeld in het trivium van retoriek, grammatica en logica, en het quadrivium van astronomie, rekenkunde, meetkunde en muziek. De moderne betekenis van de term omvat gewoonlijk alle natuurwetenschappen, formele wetenschappen, sociale wetenschappen, kunsten en geesteswetenschappen.
Ik keek er niet naar uit om Liberal Arts (2012) te zien, maar dat had voornamelijk te maken met de reviews van anderen - bij film moet je eigenlijk altijd zelf oordelen. De film heeft acht verschillende personages, elk zeer contrasterend, met hun eigen problemen en ontevredenheid over het leven en/of hun carrière, die allemaal heel goed in het verhaal passen. Het is een film met sterke dialogen, soms zeer welsprekend, soms eigenzinnig, soms een weerspiegeling van de harde realiteit van het leven, soms hoopvol en vrolijk. Ieder stukje dialoog past perfect bij de sfeer, de personages, het algemene thema van de film en de academische setting. De personages zijn sympathiek en herkenbaar, met uitzondering van slechts één die echt koud en afstandelijk was, maar zeer essentieel voor het verhaal. Richard Jenkins is geweldig in bijna alles wat hij speelt - dus ook hierin, de charismatische Allison Janney, de excentrieke Zac Efron en vooral hoofdrolspelers Josh Radnor en Elizabeth Olsen hebben allemaal mijn verwachtingen overtroffen.
Het speciale van deze film is vooral hoe het verhaal op slimme wijze afwijkt van de vooraf gedefinieerde normen en regels van het gebruikelijke. Het verhaal bevat een aantal geweldige gesprekken over kunst, muziek, hoe iemand moet praten over de dingen waar hij de voorkeur aan geeft en de rest die hij haat, moet weglaten. De getoonde liefde voor lezen, literatuur en klassieke muziek bracht me volledig van mijn stuk. Het lijkt erop dat de acteurs zich echt, eerlijk en trouw aan de aard van de personages en hun roeping voelden. Tegen het einde is er een korte toelichting op wat een volledige verslaving aan kunst met iemand kan doen. Ik ben er zeker van dat iedere door film geobsedeerde persoon het daarmee eens kan zijn. Ik heb mezelf erg verbonden gevoeld met dat deel - en eigenlijk de hele film zelf. Niet zo vaak komen we romcoms tegen die belangrijke levenslessen en waardevolle inzichten tonen en ideeën hebben over het benaderen van de toekomst en het trouw blijven aan onze moraal, hoe verleidelijk sommige situaties ook zijn. Deze film zorgde voor dit alles en een zoet, onverwacht einde.
AMP van de week
The New World is een grijze en grauwe film uit 2005 van Terrence Malick - het gaat over het ontdekken van en vestigen in wat nu Virginia heeft door kolonisten en, in het verlengde daarvan, een versie van het verhaal van Pocahontas. Het is een bijzonder afstandelijke, maar ook emotionele fim, met Christopher Plummer, Colin Farrell, Christian Bale, Q'orianka Kilcher, Yorick van Wageningen en David Thewlis.
Als je de film hebt gezien, komt de poster van Kilian Eng best hard binnen. We zien een groene en ongerepte wereld. In de verte een donkergekleurd schip, het is donker hetzij vanwege de stand van zon, hetzij om naderend onheil aan te geven. We zien ook een vrouw die haar armen opheft - is dat wegens het naderend onheil of is het Pocahontas die het schip van haar geliefde terug ziet keren?
Ten slotte
Russell Crowe heeft na The Gladiator aan Nick Cave gevraagd een script voor het vervolg te schrijven. Dat script kan je hier lezen. Ik onthou me maar van een waardeoordeel - zegt dat ook iets?
Er kom weer een remake van Wuthering Heights en de eerste kritiek - terecht, wat mij betreft - gaat over de luie casting: Critics unimpressed by Wuthering Heights film casting.
In de Filmkrant een recensie van een project van IanMcKellen: Hamlet - Te filmen of niet te filmen?
In Filmtotaal: De verassende inspiratie van Steven Spielberg achter zijn bekende scifi films. Als je The Fabelmans hebt gezien weet je het antwoord.
Dit was hem weer voor deze week. Volgende week meer. Delen wordt op prijs gesteld.