29: The Lone Star Issue
Over Lone Star, Murder by Death en Telefon. AMP van de week: The Godfather.
Lone Star
Lone Star (1996) laat zich het best samenvatten als vloeiende tijd en geschiedenis in een mystieke en fictieve grensstad in Texas. De eerste keer dat ik Lone Star zag, was toen ik een fase had waarin ik veel historische fictiefilms zag. Sayles' duidelijk sluwe politieke standpunten in de film waren mij niet meteen duidelijk, maar toch is deze film me al die jaren bijgebleven vanwege twee dingen: Chris Coopers stabiele acteerwerk en een van de beste dialogen ooit geschreven. Eén ding dat me bij het herzien van deze film echt opviel, was hoe de structuur van de film bijna aanvoelt als moderne prestige-tv. Dat klinkt misschien als een belediging, maar wat ik bedoel is dat deze film een ensemble van personages heeft met zo'n emotionele en sociale rijkdom dat het verbazingwekkend is om te weten dat deze mensen niet echt zijn. Sayles is een efficiënte regisseur en het hele ding hangt ervan af dat je meegaat in een extreem indirect mysterie. Hij haakt je vast in de valkuilen van het westerngenre om je vervolgens een verhaal te vertellen over racisme.
Lone Star was de meest succesvolle film van schrijver/regisseur John Sayles (zijn film Matewan de mooiste). Sayles wist een sterrencast bijeen wist te brengen met een mager budget van 3 miljoen dollar. Het acteerwerk in deze mysterieuze neo-western is uitstekend en er blijven geen losse draadjes over tegen het eind van de film. Sayles' film speelt zich af in de fictieve grensstad Frontera in Texas en begint met de ontdekking van een skelet op een voormalige schietbaan van het Amerikaanse leger, samen met een badge van de sheriff van Rio County en een .45mm-kogel. Naarmate het plot en het mysterie van het lichaam zich ontvouwen, schakelen we tussen het heden en 1957, terwijl we zien hoe de onderzoekende sheriff Sam Deeds (Chris Cooper) mensen ondervraagt die mogelijk weten wat er is gebeurd in de tijd van de corrupte sheriff Charlie Wade (Kris Kristofferson in een van zijn beste filmrollen), een racistische pestkop die de stad in de jaren 50 met zware hand bestuurde. In flashbacks krijgen we een idee van hoe zijn wreedheid de stad en degenen die er nog steeds woonden na zijn bewind, heeft beïnvloed. Sams onderzoek brengt oude wonden en geheimen aan het licht die decennialang geheim zijn gebleven.
Er zijn veel subplots in de film. Cooper is boeiend als Sam, die onder druk staat als een relatieve buitenstaander in de politiek van een stad met een gemengde bevolking van Tejano, blanken en Afro-Amerikanen. De DNA-strengen die de gebeurtenissen van de jaren 50 en het heden verbinden, bevatten Clifton James (Live and Let Die, Superman) als Hollis Pogue en Matthew McConnaughey als Sams overleden vader, gespeeld in flashbacks, Niet alles is zoals het lijkt, en sommige geheimen lijken begraven te moeten blijven. Er is een smeltkroes van personages met verschillende vooroordelen en rond deze personages hangt een spookachtige sfeer. Of het nu het gevoel van verlies of spijt is, het lijkt erop dat allen zijn aangeraakt en getekend door het verleden, en voor sommigen zullen die littekens nooit genezen. Dit verhaal van familie en nalatenschap - vaders en zonen, moeders en dochters, herinneringen en geheimen - wordt tot leven gebracht door een opmerkelijke groep acteurs, die Sayles allemaal de tijd geeft om op adem te komen. Let op Mortons onberispelijke houding, een structuur waarin hij zijn eigen pijn vasthoudt. Luister naar de rijkdom van Peña’s stem terwijl ze Sam langzaam weer in haar hart laat en kijk hoe Coopers Sam naar Pilar staart alsof ze een droom is waar hij niet uit wil ontwaken. Zelfs de kleinste delen zijn onberispelijk: Frances McDormand is misschien vijf minuten op het scherm als Sams getroebleerde ex-vrouw, Bunny: ze laat het personage, dat worstelt met een psychische aandoening, de film even in haar handen houden. Lone Star is een van de beste films - en een van de meest ondergewaardeerde films - van de jaren 90.
De op 28 september 2024 op 88-jarige leeftijd overleden Kris Kristofferson was in de eerste plaats countryzanger. Daarom is het ook logisch dat de beste stukken rond zijn overlijden op Rolling Stone zijn te vinden: Kris Kristofferson, Songwriter Whose Poetic Lyrics Transcended Genre, Dead at 88, Kris Kristofferson Was the Gravelly Voice of a Generation — and the Real Deal Onscreen, Kris Kristofferson’s Final Performances Are Required Viewing, en, een stuk uit 2009 waarin Ethan Hawke Kristofferson interviewt: Kris Kristofferson: The Last Outlaw Poet. Letters of Note publiceerde begin deze week een brief die Kristofferson naar Muhammad Ali heeft gestuurd: You’re the last hero we’ve got.
Ik heb het geluk gehad Kristofferson een keer te zien optreden, in Utrecht, in 2017. Zijn stem was vervaagd, hij maakte er geen show van en had alleen zijn gitaar bij zich. Hij was breekbaar zoals iemand van 81 jaar breekbaar is. Maar dat alles deed er niet toe toen hij begon te zingen - de teksten van zijn liedjes waren genoeg om iedereen diep te raken. De allereerste film die ik van Kristofferson zag was Convoy - we zagen hem op VHS, ook zo’n film waar ik eigenlijk te jong voor was. Als je me zou vragen wat de tien beste films van Kris Kristofferson zijn, dan is dit mijn antwoord: Pat Garrett & Billy the Kid (1973), Alice Doesn’t Live Here Anymore (1974), Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974), A Star Is Born (1976), Convoy (1978), Heaven’s Gate (1980), Songwriter (1984), Lone Star (1996), Blade II (2002) en Blaze (2018).
Murder by Death
Ik ben dol op moordmysteries en ik hou van een goede parodie, dus Murder by Death (1976) als parodie op moordmysteries in afgesloten kamers is al lang een favoriet van mij. In de film nodigt Lionel Twain (schrijver Truman Capote), een excentrieke miljonair, een aantal van de beste detectives ter wereld uit en daagt hen allemaal uit om een moord op te lossen die nog moet gebeuren, in hun aanwezigheid, precies om middernacht.
De cast van de film is spectaculair en dat is meteen ook het grootste pluspunt: niemand minder dan Truman Capote in zijn enige filmrol - die hem om onduideijke reden een Golden Globe-nominatie opleverde -, Alec Guinness is zijn blinde butler, David Niven en Maggie Smith zijn de versies van Nick en Nora Charles uit The Thin Man, Peter Falk is het personage van Humphrey Bogart’s Sam Spade (met Eileen Brennan als zijn secretaresse en maîtresse), Elsa Lanchester is een nauwelijks verhulde Miss Marple (met de geweldige Estelle Winwood als haar verpleegster) en James Coco is het type Hercule Poirot (met een jonge James Cromwell in zijn filmdebuut die zijn chauffeur speelt). En hoewel de casting van Peter Sellers als Charlie Chan-parodie van Murder by Death als uiterst ongelukkig kan worden gezien (en terecht), werkt het voor mij wel als je het ziet als een meta-opmerking over het feit dat Chan al tientallen jaren door blanke acteurs werd gespeeld. En dat is niet het enige foute aan deze film. Murder by Death maakt graag grapjes over zijn personages, en over bekende onderdelen van moordmysteries zoals de onthulling van mogelijke motieven voor moord die elk van de personages zou kunnen hebben, of de uitleg over hoe de moord aan het einde is gebeurd. Iedereen in de film is echt grappig en het is geweldig om te zien hoe iedereen op elkaar afgespeeld is. Maar als ik de film telkens opnieuw bekijk, is het Guinness die de film voor mij helemaal afmaakt.
Maggie Smith werd geboren in Ilford op 28 december 1934 en stierf op 27 september 2024. Ze groeide op in Oxford en schreef zich op 16-jarige leeftijd in bij de Oxford Playhouse Theatre School. Haar komische talenten brachten haar naar Broadway en zorgden ervoor dat zij opviel bij de Britse toneel- en filmgrootheid Laurence Olivier, die ervan overtuigd was dat iedereen die zo makkelijk komedie kon doen, ook in staat moest zijn tot tragedie-spelen. Haar eerste Oscar kreg ze voor The Prime of Miss Jean Brodie (1969), de tweede voor Californaia Suite. Ik kan vooral The Prime of Miss Jean Brodie, aanbevelen. Haar grote Britse rollen zijn Charlotte Bartlett in A Room with a View (1985), Lavinia Packham in Washington Square (1997), Lady Hester Random in Tea with Mussolini (1999), Constance, gravin van Trentham in Gosford Park (2001) en Violet Crawley, Dowager Countess van Grantham in Downton Abbey (2010 tot 2016) en de twee spin-offs. Laten we ook professro Minerva McGonagall in zeven Harry Potter films niet vergeten. In haar Hollywoodfilms, zoals Sister Act (1992), viel ze vooral op door haar mix van vermoeide hooghartigheid en dodelijke openhartigheid. Dit is ook terug te zien in Nothing like a Dame (2018), de heerlijke documentaire die Smith maakte met Joan Plowright, Eileen Atkins en Judi Dench. Dench was een goede vriendin met wie ze ook had meegespeeld in (onder meer) de twee The Best Exotic Marigold Hotel films. Smith is geweldig in de Agatha Christie verfilmingen Death on the Nile (1978) en Evil under the Sun (1982).
In The Guardian: ‘She told me you shouldn’t put anything in your ear smaller than your elbow’: readers on Maggie Smith en Maggie Smith – a life in pictures. In The New Yorker een mooi (kort) stuk: The Exhilarating Brilliance of Maggie Smith. Om te zien: Maggie Smith bij Charlie Rose (duurt een klein uurtje).
Telefon
Telefon (1977) is een verfilming van de spionageroman uit 1975 van Walter Wager. In de hoofdrollen zien we de granieten actieheld Charles Bronson en de chique Lee Remick onder de solide regie van Don Siegel. De film is een combinatie tussen een Manchurian Candidate-achtige plot en een samenzweringsfilm zoals kenmerkend van veel films uit de jaren Zeventig. Nicolai Dalchimsky (Donald Pleasence) wil in zijn eentje de Derde Wereldoorlog veroorzaken en gebruikt daar sleepers voor, KGB-agenten die al decennia in de Verenigde Staten wonen. De film neemt risico's door Bronson een KGB-officier te laten spelen (Majoor Grigori Borzov) - in samenwerking met Barbara (Lee Remick). Telefon is een film die voornamelijk leunt op een verhaal waarin veel gebeurd en verschillende actiescènes om je op het puntje van je stoel te houden. Het zou zonde zijn om te veel van het verhaal te verklappen - vergis je niet, dit is een B-film door en door - hoe minder je weet, hoe beter. De film heeft een behoorlijk budget, een actiefilmster op het hoogtepunt van zijn succes en een geweldige regisseur. Toch blijft het een gimmickthriller, die van de ene explosieve scène naar de andere gaat.
Het draait om een bad guy (Pleasence) die vastbesloten is om chaos in de Verenigde Staten te creëren en twee agenten die hem moeten stoppen. Dat is het hele verhaal eigenlijk, want de film blijft ver weg van karakterisering of morele complexiteit Het heeft wel een cynische benadering van de wereld van spionage, een benadeirng die afziet van gemakkelijke ideeën over 'Wij' en 'Zij' (het waren tenslotte de jaren '70). Dit is eigenlijk vrij belangrijk, zodat Bronson geen moment wordt beschouwd als wat hij normaal gesproken zou zijn geweest in een film als deze - een vijandelijke (Sovjet) agent op vreemde bodem. Dit wordt op een aantal manieren bereikt, voornamelijk door degenen die de leiding hebben over de spionnen aan beide kanten even schuldig te maken aan hun algemene minachting voor de waarde van het individuele mensenleven en door de enige mensen die door Borzov en Barbara worden uitgeschakeld agenten te laten zijn die toch al betrokken waren bij schimmige zaken. Het is ethisch gezien natuurlijk meer dan alleen een glibberig pad, maar de film maakt dit - erg slim - pas duidelijk als de aftiteling voorbij is.
Charles Bronson (1921-2003), in de jaren Vijftig en Zestig vooral bekend als bijrolspeler, promoveerde langzaam naar de tweede hoofdrol in films als The Dirty Dozen toen Sergio Leone hem effectief de ster maakte van Once Upon a Time in the West. Bronson zou in verschillende Europese thrillers en westerns spelen voordat hij een grote Hollywoodster werd via Michael Winners enorm succesvolle burgerwachtfilm Death Wish in 1974, die vrijwel het zegel zette op zijn schermpersona van de volgende kwart eeuw als een sterke, stille en gewelddadige wrekende rechtzetter van onrecht. Telefon was een van de latste films van Lee Remick (1935-1991) en ze is er geweldig in, of ze nu Bronson berispt omdat hij geen poging heeft gedaan om haar te benaderen of haar bazen tegenspreekt als ze haar vragen dingen te doen die ze moreel onverantwoord vindt.
AMP van de week
Er zijn veel filmposters voor The Godfather gemaakt, maar uiteindelik spreekt deze poster van Hans Woody (Instagram) mij het meest aan omdat je er zoveel in moet interpreteren en veel personages opzettelijk vaag bijven - waardoor je ze in kunt vullen naar aanleiding van de film. Hans Woody vertelde me onlangs op Twitter dat deze poster de eerste poster was die hij geschilderd heeft.
Ten slotte
Frank Darabont, regisseur van onder meer The Shawshank Redemption in Deadline: Director Frank Darabont On Why ‘Stranger Things 5’ Brought Him Out Of Retirement.
De titel zegt genoeg: Singer Robbie Williams is played by a CGI monkey in first trailer for a bafflingly unique biopic with rave reviews. Ik ben zelf niet zo blij met deze ontwikkeling, oe mooi en leuk het eruitziet.
Daniel Day’Lewis (Phantom Thread, Gsngs of New York, There will be blood) is een tijd geleden met pensioen gegaan. Hij laat dat achter zich om in een door zijn zoon geregisseerde film te spelen: An actor coming out of retirement for one last movie? Now that’ll be the day.
Het mooiste van deze week: de Disney+ documentaire over John Williams: Music By John Williams Trailer: Disney+ Documentary Charts The Star Wars Composer’s Life And Career.
En, vor de Kevin Smith fans: Kevin Smith on ‘The 4:30 Movie’ and Turning ‘Mallrats 2’ Into a Shannen Doherty Tribute.
Dat was hem voor deze week! Volgende week meer.
Met excuses voor eventuele taalfouten.