33: The When the Wind Blows Issue
Over When the Wind Blows, Drive en Valerian and the City of a Thousand Planets. AMP van de week: Dune Part Two
When the Wind Blows
Wanneer de Koude Oorlog oplaait en de dreiging van een aanval op handen is, volgt een ouder echtpaar de (uiteindelijk vruchteloze) voorstellen van de regering. Het echtpaar probeert de situatie gelijk te stellen aan de Tweede Wereldoorlog, het enige conflict van die omvang dat zij hebben meegemaakt. Ze herinneren zich dat ze doorleefden, ze herinneren zich hun jeugd (die nog steeds door het hele verhaal heen blijft hangen, wat, in combinatie met de kinderlijk getekende beelden, het des te schrijnender en deprimerender maakt) en zelfs nadat de atoombom is gevallen, zijn ze zich nog steeds niet bewust van het onontkoombare het zwarte gat van de naweeën en geloven nog steeds dat de regering de situatie onder controle heeft. Dit terwijl er in werkelijkheid geen regering meer is en zij aan hun lot overgelaten zijn.
When the Wind Blows (1986) toont een minimalistische benadering van het weergeven van de nasleep van een nucleaire holocaust - dat is anders gedana in Threads (1984) en The Day After (1983), maar dat maakt het emotioneel gezien nog moeilijker, geholpen door de manier waarop de 2D-animatie van Jim en Hilda Bloggs (resp. ingesproken door Sir John Mills en de onovertroffen Dame Peggy Ashcroft) wordt afgewisseld met de live-action stop-motion-esthetiek van hun huis. Dit is niet alleen een geweldig stukje techniek voor een Britse animatiefilm uit de jaren 80, maar ook een perfecte metafoor voor de onschuld van het stel in de harde, wrede wereld om hen heen.
Wat ik best zenuwslopend vind aan de manier waarop When the Wind Blows zich presenteert, is de bescheiden toon; het is gebaseerd op een boek van Raymond Briggs die kinderboeken schreef zoals The Snowman/Father Christmas, en de zachte, warme tekenstijl van Jim en Hilda weerspiegelen dit. En er staat een song van David Bowie in de aftiteling, een melancholieke soing, in plaats van iets onheilspellends.
When the Wind Blows is niet alleen een krachtig en verwoestend verhaal van een stel dat probeert het hoofd te bieden aan de meest extreme omstandigheden, maar ook een venster op een tijd waarin de angst dat de mensheid zichzelf vernietigt door de kracht van het atoom bleef in de hoofden van mensen hangen... en mogelijk nog steeds. Dat de film destijds hard aankwam was vooral omdat het vijfjarenplan van Gorbatsjov met betrekking tot Glasnost en Perestrojka nog echt moest beginnen en de dreiging van een kernoorlog, ondanks de ontwapeningsbesprekingen en al bestaande afspraken nooit echt ver was.
De trailer kan je hier terugzien. British Fim Institute: Why apocalyptic animation When the Wind Blows is still devastating. GQ: Why Raymond Briggs' When the Wind Blows keeps me up at night.
Drive
Drive (2011) een modern sprookje van Nicolas Winding Refn is een behendige explosie van visuele cinema die ongehaast en stijlvol is en geniet van het ultra-geweld van criminaliteit en dreiging zoals Bonnie and Clyde (1967) van Arthur Penn dat deed. De film druipt van prachtige neontinten en bouwt, in combinatie met de pulserende dromerige synthscore van Cliff Martinez, een trance-achtige sfeer op die barst van euforische uitbundigheid. Refn herkadert het bekende actieplot uit de B-film uit de jaren 80 en injecteert een verfrissende dosis arthouse- en pop-art-gevoeligheden die op slimme wijze de verwachtingen ondermijnen. De enigmatische antiheld van Ryan Gosling is een stuntman die als vluchtchauffeur voor criminelen optreedt. Hij blinkt uit in wat hij doet, maar wil meer zijn. En na korte maar betekenisvolle ontmoetingen met Irene en haar zoon, Benicio, realiseert Driver zich dat hij een kans heeft om zijn misdaadleven achter zich te laten en de man te zijn die hij wil zijn.
Als alles aan een kunstwerk mooi is, is het lastig om te beslissen wat voorrang moet krijgen bij het beoordelen ervan. Dus om mezelf van vooroordelen te ontdoen, heb ik besloten om in de volgorde van hun verschijning te gaan. Precies op het moment dat de credits voorbijkwamen om de film te starten, wist ik dat ik een mooie film tegemoet ging en dat al mijn zintuigen verwend zouden worden. De film straalt overal een onmiskenbaar aantrekkelijke retro-charme uit de jaren 80 uit. De cinematografie van Newton Thomas Sigel verdient waardering. Het camerawerk is zo helder en gaat met de stroom mee, de vertelling van het verhaal, dat ik het gevoel had dat ik in de film zat in plaats van dat de film aan mij werd getoond. De close-ups en de slow-motions zijn buitengewoon goed verwerkt en lopen nooit synchroon met de film.
Het trage tempo van de film zal sommige kijkers misschien afschrikken, maar ik vond dat het tempo echt bijdroeg aan de schoonheid ervan. Als het snel was geweest, hadden we misschien niet de essentie van de film ervaren. De traagheid maakte het voor ons mogelijk om het allemaal op te slokken, de glans vast te leggen, het te laten bezinken en te genieten van het aanhoudende. Daar is lef voor nodig als regisseur. Ryan Gosling lijkt speciaal voor deze rol te zijn besteld. Zijn gebeitelde uiterlijk, de manier waarop hij praat, loopt, kijkt, glimlacht, alles lijkt onberispelijk. Hij praat heel weinig en dat deed me op de een of andere manier denken aan de jonge Clint Eastwood. Carrey Mulligan brengt ook zo efficiënt de emoties van een alleenstaande moeder naar voren, terwijl hij prachtig de helft van de zeer goed geschreven, volwassen liefdesbelang van Gosling in beeld brengt.
Drive is een oefening in gewelddadige romantiek die weigert de verschrikkingen van criminaliteit uit de weg te gaan; het kiest er gedurfd voor om de innerlijke schoonheid te accentueren. De hypnotiserende stijl en de meedogenloze wreedheid verheffen het tot ver boven het actieplot van een B-film.
Valerian and the City of a Thousand Planets
Valerian (2017), gebaseerd op een strip (Valérian, agent spatio-temporel) van Pierre Christin en Jean-Claude Mézières, opent met een korte montage die laat zien wat er de komende eeuwen zal gebeuren. Mensen breiden zich, zoals verwacht, uit over het universum en slagen er via steeds amusantere handdrukken in relatief vriendschappelijke, diplomatieke betrekkingen aan te gaan met talloze buitenaardse soorten. We zien Rutger Hauer een paar seconden. Hun gigantische huisdierproject om deze welvarende alliantie te vieren is een kolossaal ruimtestation, waarin alle kennis en informatie is opgeslagen, en waar iedereen in vrede en harmonie kan samenleven. Overheidsagenten majoor Valerian (Dane DeHaan) en sergeant Laureline (Cara Delevingne), die net zijn teruggekeerd van een uiterst geheime missie, worden geïnformeerd over een mysterieus radioactief veld in een gedeelte van het station - het vormt een ernstig gevaar voor de bewoners. De twee hebben de taak om de commandant die de leiding heeft over het station (Clive Owen) te beschermen, maar vreemde buitenaardse wezens vallen hem aan en ontvoeren hem om een artefact te bemachtigen dat velen graag in handen willen krijgen.
Valerian doet me eigenlijk een beetje denken aan parttime journalist en fulltime avonturier Kuifje, en niet alleen omdat ze allebei uit Franstalige stripboeken komen. Net als Kuifje is de leeftijd van Valeriaan erg moeilijk vast te stellen en enigszins inconsistent. De manier waarop hij over zijn ervaringen praat, doet vermoeden dat hij een algemeen bekende, onstuimige held is, tenminste in de dertig, met een lange staat van dienst op militair en inlichtingengebied om op te bogen.
Het is een gesegmenteerde film met een niet bijzonder interessante plot, vergelijkbaar met zijmissies in een rollenspelvideogame. En dit is waar de prachtige, kunstmatige wereldopbouw van "Valerian" om de hoek komt kijken. Een overvloed aan visuele effecten is op zichzelf geen ondeugd, zolang de film in kwestie zich maar houdt aan zijn weelde en de regels vanaf het begin uiteenzet. dat het vooral gaat om het aanbieden van een kleurrijk palet aan memorabele beelden en cameo’s, en niet zozeer om een opmerkelijk verhaal. Daar bestaat hier geen twijfel over, en dus kan er zonder twijfel van de film worden genoten op zijn eigen voorwaarden. Er zijn veel scènes waarin de camera slechts een minuut of twee rondreist en de enorme, kolossale pracht laat zien van welk landschap Valerian en Laureline dan ook tegenkomen.
Om eerlijk te zijn: ik had heel veel moeite met deze film toen ik hem in 2017 in de bioscoop zag. Dit is een van die films waarvan je vrij eenvoudig kunt voorspellen of je hem leuk zult vinden of niet, alleen op basis van de trailer. Als je dacht dat het er raar uitzag, doe dan geen moeite. Maar er is hier een oprechte oprechtheid die niet over het hoofd kan worden gezien. In tegenstelling tot de enorme hoeveelheid voorspelbare, routinematige gemaakte Netflixfilms, is er iets ambitieus aan 'Valerian', namelijk de bereidheid om nieuw terrein te betreden en andere personages en werelden te proberen.
AMP van de week
Jake Kontou (website en webstore) is een Britse artiest. Vorige week bracht Bottleneck Gallery zijn poster voor Dune: Part Two uit. Ik deel er twee met jullie. Eerder wees ik al op de Dune-poster van Greg Ruth als mijn favoriet, maar deze spreekt mij ook heel erg aan. Hieronder zie je eerst de reguliere versie, gevolgd door de Harkonnen-variant. De drie varianten waren binnen enkele minuten uitverkocht.
Ten slotte
Zoe Kazan, kleindochter van Elia Kazan (On the Waterfront, A Streetcar Named Desire) gaat voor Netflix een miniserie maken van John Steinback's East of Eden. Ze volgt daarmee haar grootvader op, die in 1955 de film East of Eden met James Dean maakte. De cast voor de miniserie ziet er veelbelovend uit.
Priscilla Pointer speelde enkele seizoenen in de soap-opera Dallas de moeder van Pamela Ewing en Cliff Barnes. Ik las onlangs dat ze, net als Eva Marie Saint, dit jaar 100 jaar is geworden. Pointer, geboren op 18 mei 1924, is de moeder van actrice Amy Irving (en dus ook voormalig schoonmoeder van Steven Spielberg). Priscilla Pointer heeft mooie films op haar erelijst staan. Een greep van de films waar ze in speelde: Carrie (1976), Nickelodeon (1976), Mommie Dearest (1981), Micki & Maude (1984), The Falcon and the Snowman (1985) en Blue Velvet (1986).
Eind dit jaar - een datum is nog niet bekend - vertoont BBC My Life As Roger Moore. In deze documentaire zijn eveneens nooit eerder vertoonde privébeelden en brieven van Roger Moore te zien. Bron: Bond Blog.
Een van de grootste filmtrauma’s van mijn generatie wordt opnieuw in de bioscoop uitgebracht: Watership Down review – charming rabbit animation still has power to terrify. Ook in The Guardian: Idris Elba has said he is planning to move to Africa as part of his plans to bolster the sub-Saharan film industry, saying “it’s going to happen”. Of hij de volgende James Bond wordt is hiermee nog onzekerder geworden.
Het was deze week groot nieuws dat Spider-Man-acteur Tom Holland ‘zou praten’ om in een film van Chrostopher Nolan te spelen. Matt Damon is al aan boord en sommige bronnen beweren dat het om een vampierenfilm zou gaan. We wachten maar af. De film zou in 2026 uitkomen - 2025 belooft een bijzonder filmjaar te worden met films van Steven Spielberg (titel onbekend), Jordan Peele en Denis Villeneuve (zijn derde en laatste Dune film, gebaseerd op Dune Messiah) en de Dr. Doom/Avengers film.
Dit was het voor deze week! Het delen van deze blog wordt op prijs gesteld. :)
Tot volgende week!