35: The Evil Under the Sun Issue
Over Evil Under the Sun, Arrival en ...And Justice for All. AMP van de week: Phantom Thread.
Evil Under the Sun
Wat literaire moordverhalen betreft is Agatha Christie nog steeds de onmiskenbare koningin van het genre. In haar romans perfectioneerde ze de karakterarchetypen voor deze verhalen: de charismatische miljonair, de misgunnende femme fatale, het rustige buitenlandse meisje - soms een au pair - en de ambitieuze oudere jongen, om er maar een paar te noemen. Zoals de meeste verfilmingen van Agatha Christie heeft Evil Under the Sun (1982) een grote cast, waarbij elk personage een belangrijke rol speelt in de zaak. Voor het publiek, net als voor de beroemde detective Hercule Poirot (Peter Ustinov), is iedereen een verdachte. En op pure whodunit-manier vinden het script en de film allebei een manier om onze vooroordelen tegen elk van hen te voeden voordat de eerste scène zelfs maar begint.
Hercule Poirot is niet in staat een leuke, ontspannende vakantie te nemen. Ook niet als deze vakantie geregeld wordt door iemand die een duur halssnoer kwijt is - en het terug wil hebben. Hoe pittoresk en bedrieglijk rustig de bestemming op het eerste gezicht ook lijkt, er is altijd kwaad onder de zon, zoals de Belgische detective (Peter Ustinov) somber deelt met een andere gast in het exclusieve eilandresort van Daphne Castle (Maggie Smith) in de Adriatische Zee. Na een niet onaanzienlijke hoeveelheid tijd te hebben doorgebracht met het kijken naar een willekeurige groep mensen die bruinen op het strand en zich bezighouden met allerlei populaire vakantieactiviteiten. Evil Under the Sun heeft niet de sterke ‘vibe’ van Death on the Nile, Sir Peter Ustinovs eerdere optreden als Agatha Christie’s zelfingenomen superspeurder, maar het uitgangspunt heeft alle favoriete ingrediënten van een Agatha Christie verhaal. Een geïsoleerde locatie waarin de cadeautjes aan hun lot worden overgelaten, verschillende duistere personages, die bijna allemaal een connectie hebben met het slachtoffer en een reden hebben om het slachtoffer te willen vermoorden.
Het verhaal voelt iets minder ambitieus aan dan sommige eerdere Christie-verfilmingen en de meeste gasten zijn slechts afleidingsmanoeuvres, die allemaal verbonden zijn met de giftige toneelactrice Arlene Marshall (Diana Rigg), maar uiteindelijk niet echt een rol spelen in de conclusies van Poirot. De hatelijke uitwisselingen tussen de toenmalige toekomstige Dames Maggie Smith en Diana Rigg zijn ijzersterk. De eerste speelt hoteleigenaar Daphne Castle, wiens personeel steeds niet voldoet aan haar hoge eisen, vooral die van de dandy Poirot. Haar gastvrije uiterlijk kan haar afkeer voor sommige van haar moreel twijfelachtige gasten niet helemaal verbergen, vooral Arlene, met wie ze een geschiedenis heeft. Rigg speelt Arlene als zodanig een gerechtigde, onuitstaanbare prima donna. De opnames op locatie op Mallorca zijn mooi, en meervoudig James Bond-regisseur Guy Hamilton (1922-2016) weet goed hoe je een moordmysterie moet filmen. Visuele aanwijzingen worden net genoeg verduisterd wanneer we ze voor het eerst zien en door verschillende flashbacks zien we welk personage wat doet. Het gaat erom de zaklamp net op het juiste moment op de juiste gebeurtenis te laten schijnen. Zodra Poirot op het toneel verschijnt om uit te leggen wat er gebeurd is, verstijven sommige mensen. Dat klinkt misschien voor de hand liggend, maar grote werken in het genre, meest recentelijk Glass Onion, gingen niet bijzonder elegant om met het verhullende deel, dus ik waardeer films die dit goed doen.
Een acteursfilm is een speelfilm waarin niet het verhaal het belangrijkste is maar het werk van de acteurs. Een goede Agatha Christie-verfilming bestaat uit een balans tussen het verhaal en het acteerwerk. In een film als Death on the Nile is dat perfect gedaan, in Evil Under the Sun iets minder. Nicholas Clay, Jane Birkin, James Mason en Denis Quilley spelen hun rollen met volle overtuiging. Achteraf gezien is dit niet de grootste Christie-bewerking - hoewel er wel veel slechte Christie-films zijn. Maar wat dit is, is een heerlijk schuimig, sprankelend en glamoureus mengsel van high campery en kattig geestig geklets tussen de rijken en de schoonheid tijdens hun verblijf in een zonovergoten Adriatisch resort. Maar de moord en het daaropvolgende onderzoek door Ustinovs Poirot wordt behandeld als weinig meer dan een milde verstoring van een leuk gezelschapsspel. Nicholas Clay, Jane Birkin, James Mason en Denis Quilley spelen hun rollen met volle overtuiging. De partituur, een bewerking van vele geweldige Cole Porter-klassiekers, bindt dit bruisend geheel samen.
Deze film bracht me ertoe het overgrote deel van Agatha Christie's werk te lezen in mijn vroegste tienerjaren, dus ben ik van nature geneigd om hier misschien iets meer van te houden dan het verdient. Later dit jaar zal ik Detah on the Nile bespreken, maar ik neem er vast een voorschot op. Ik leg graga uit waarom Peter Ustinov mijn favoriete Hercule Poirot is. Er is veel te kiezen: Albert Finney, David Suchet, Ian Holm, Kenneth Branagh, John Malkovich, Tony Randall en Austin Trevor om er maar een paar te noemen. Mijn beeld van Poirot is dat, hoewel hij zijn Belgische staatsburgerschap vaak benadrukt, een wereldburger is. Hij is intelligent, spreekt zijn talen, kent zijn klassiekers en de geschiedenis van de plaats waar hij vertoeft.
Peter Ustinov (1921-2004) werd geboren in londen, maar dat had net zo goed Hoek van Holland kunnen zijn, aangezien zijn moeder hoogzwanger was toen zij de oversteek van Nederland naar Engeland maakte. Hij ging naar een priveschool in Westminister en wist als snel dat hij acteur wilde worden. Hij sprak vloeiend Engels, Frans, Spaans, Italiaans, Duits en Russisch, evenals een beetje Turks en modern Grieks. Ustinov was bedreven in accenten en dialecten in al zijn talen, die hij dan ook veelvuldig in zijn eigen rollen gebruikte. Daarnaast zorgde hij voor zijn eigen Duitse en Franse nasynchronisatie voor sommige van zijn rollen. Op enig moment werd hij, net als Audrey Hepburn en Roger Moore voor hem, vertegenwoordiger van Unicef. Ustinov won Academy Awards voor Beste Mannelijke Bijrol voor zijn rollen in Spartacus (1960) en Topkapi (1964). Hij won ook een Golden Globe-prijs voor beste mannelijke bijrol voor de film Quo Vadis (hij zette de Oscar- en Globe-beeldjes op zijn bureau alsof hij dubbeltennis speelde; het spel was een liefde van zijn leven). Clive James, een Australische journalist en schrijver zei over Ustinov: ‘ Je moest je een kruising voorstellen tussen Dr. Johnson, Isaiah Berlin, Peter Sellers en vergeet Charlie Chaplin niet. Hij was onuitputtelijk. Het was alsof ik tegen Europa praatte, tegen de geschiedenis.’ Ustinov had niet alleen het talent om Hercule Poirot te spelen, het zat ook in zijn genen. Ik geloof niet in predestinatie, maar dit komt er heel dicht bij.
Ik weet de exacte datum niet meer - het zal begin jaren ‘90 zijn geweest -, maar Ustinov trad in Den haag op in het kader van zijn An Audience with Peter Ustinov tour. Mijn moeder wilde, mijn vader kon niet, en dus ging ik. Het was een feest. Je kunt een eerdere versie van An Audience .. hier terugzien, met ondertiteling.
Arrival
Een van de meest existentiële vragen van de mensheid is altijd geweest of we alleen zijn in het universum en zo niet, zullen we ooit de kans krijgen om hallo te zeggen tegen wie dan ook? De manier waarop Hollywood het antwoord en de komst van buitenaardse bezoekers in het algemeen behandelt, is vaak razend lui geweest. Zodra hun motivaties niet subtiel blijken te zijn en ze dodelijke laserstralen op ons beginnen te schieten, is het uiteraard niet nodig om erachter te komen wat hun bedoeling is. Maar wat als het niet zo duidelijk was? Wat als er op een dag een tiental ruimteschepen uit het niets zouden verschijnen, zouden neerstrijken en geen vinger naar de mensheid zouden uitstrekken? Hoe kom je erachter? Je vraagt Dr. Louise Banks (Amy Adams), een ervaren taalkundige om de taal te ontcijferen van de buitenaardse wezens die zijn opgedoken op het platteland van Montana. Ze wordt vergezeld door Ian Donnelly (Jeremy Renner), een man van de wetenschap die totaal gefascineerd is door de wiskundige aard van haar werk.
Arrival (2016) is ongelooflijk ontroerend, vooral als de film al zijn lagen heeft afgepeld - dan worden de laatste 30 minuten een tot nadenken stemmend en filosofisch stuk over tijd en spijt. Regisseur Denis Villeneuve had op dat moment weinig ervaring in het genre en was vooral bekend van het uitstekende Prisoners en Sicario, beide veelgeprezen duistere en provocerende karakterthrillers waarin de hoofdrolspelers verstrikt raken in een draaikolk van misdaad en corruptie. Zijn eerste reis naar sciencefiction is een meesterlijke prestatie, een angstaanjagend ontroerende studie over menselijke interactie. De boeiende performance van Amy Adams biedt een emotioneel anker voor dit materiaal en vermenselijkt de overweldigende ervaring van de eerste ontmoeting van de mensheid met buitenaards leven. Ze kan haar ogen niet van de televisie afhouden als het nieuws bekend wordt, ze beeft en is zichtbaar misselijk als ze het ruimteschip voor het eerst nadert en kan nauwelijks een woord uitbrengen als ze de buitenaardse wezens voor het eerst ziet - Adams brengt elk stukje van angst en ongerustheid over in haar optreden.
….And Justice for All
…And Justice for All (1979) is a courtroom drama film by Norman Jewison. De rechtbank wil dat Arthur (Al Pacino) rechter Henry T. Fleming (john Forsythe) verdedigt - Fleming wordt beschuldigd van verkrachting. Arthur krijgt de opdracht omdat hij weet wat tegenslag is en oprecht en ethisch is. Als Arthur weigert, wordt hij echter geschorst wegens ethische aanklachten. Om C.S. Lewis te parafraseren: Arthur heeft een voordeel ten opzichte van de rest van de juridische gemeenschap in Baltimore, niet omdat hij minder gevallen is dan zij, noch minder gedoemd, maar omdat hij weet dat hij een gevallen man is in een gevallen wereld. Arthur heeft zijn handen vol aan zijn zaken, collega’s die hun vak niet serieus genoeg nemen en krijgt hij veel opbeurende steun van een rechter met zelfdodingsneigingen (Jack Warden). Sterk spe ook van Craig T. Nelson als de openbaar aanklager, Jeffrey Tambor als de advocaat die randje zenuwinzinking staat en Christine Lahti. Hitchockveteraan John Forsythe - indertijd vooral druk als de stem van Charles Townsend in Charlie’s Angels en zich voorbereidend op zijn rol als oliemagnaat in Dynasty is ijzersterk.
Hoewel de film de centrale situaties serieus neemt (waarbij een openhartige en vaak krachtige blik wordt geworpen op de tekortkomingen van het juridische proces), blijft Levinson, door een humanistische invalshoek te behouden, altijd vooral de focus op hun personages houden, waardoor er veel verschillende kleine verhalen ontstaan. samen om alle verschillende gevallen te laten zien die Arthur in zijn dagelijkse leven zou tegenkomen, waarbij zowel kleinere als grote evenementen ruimte binnen het verhaal delen voor een diepere duik in hem als persoon. Pacino staat over het algemeen niet bekend om zijn lichtere rollen, maar voert deze specifieke rol meesterlijk uit en speelt een door en door fatsoenlijk soort mens zonder hem saai te laten lijken. Arthur is een warm mens, maar toch met een sterke toewijding om de kleine man te helpen die erg vertederend om naar te kijken. Zijn stevig morele karakter wordt in een andere en moeilijke situatie geplaatst nadat hij gedwongen is Flemyng te verdedigen waarvan hij sterk gelooft dat hij schuldig is: op deze manier behandelt de film veel relevante kwesties die het beroep van advocaat met zich meebrengen, zoals de frustraties die gepaard gaan met het proberen gerechtigheid te bereiken voor die underdogs die werkelijk onschuldig zijn in een apathisch systeem dat niet hun beste belangen voor ogen heeft.
Ik heb het gevoel dat deze film qua stijl en toon ergens tussen de rustige jaren '70 en flitsende jaren '80 gevangen lijkt te zitten, waarbij het verhaal terughoudend is om te diep in te gaan op enkele van de duistere aspecten, misschien een gevolg van het jongleren met zoveel verschillende aspecten. Die stijl van meerdelige verhalen op locatie zou voor die tijd nieuw hebben gevoeld, maar tv-programma's die die structuur hebben overgenomen en deze in de loop der jaren op een meer gepolijste manier hebben uitgevoerd, hebben de impact van deze enigszins ruwe film tot een minimum beperkt. Desalniettemin slaagt …And Justice For All er nog steeds opmerkelijk goed in om veel borden draaiende te houden. Hierdoor ontstaat er een vermakelijk courtroom drama die opvalt door zijn ingetogen humanisme en verfrissende passie. Daarnaast voelt ….And Justice for All als een soort prequel op The Wire. Het is een volledige bodyscan van de openbare orde in Baltimore eind jaren zeventig. Blijkbaar was de stad al lang vóór de komst van crack gevallen en corrupt.
AMP van de week
Marc Aspinall (website en Twitter) is een Britse grafisch kunstenaar. Zijn werk is met name verfijnd en intiem, maar hij schuwt ook het grote gebaar niet, kijk maar naar deze poster voor Plein Soleil (1960). Onderstaande poster is voor Phantom Thread (2017) van Paul Thomas Anderson (Magnolia, There will be blood), met Daniel Day-Lewis, Vicky Krieps en Lesley Manville in de hoofdrollen. Het sterke effect van deze poster komt door het spaarzame kleurgebruik en het positioneren van de vrouw en haar jurk in het midden van de poster. De hoofdpersoon van de film zien we op de achtergrond, weerkaatst in het de glazen deur.
Tot slot
CODA heeft een mooi interview met Greg Ruth: ‘I don’t think I’ve ever met a smarter fanbase than the ones that circle around David Lynch’s Twin Peaks or Blue Velvet. Severance is the only newest thing that seems to come close to that vibe and audience. But I’ve been doing this work for a long time and had to contend, pleasantly or not, with fanbases whether it’s for The Matrix, or Conan, Batman, or even the uber sub-genre’s of Prince fans when I did that music video for him, or the hyper enthusiastic bus and train obsessives when I did the work for the NY MTA mural and 5th ave bus poster. ‘
‘It’s the damnedest thing I’ve ever seen’: 10 film flops that became classics – ranked!
The Hollywood Reporter heeft een stuk over de werkwijze van Scott Free, het produktiebedrijf van Ridley Scott: Inside Ridley Scott’s Producing Empire: “Tell Me the Film in Two Sentences”.
Dat was het voor deze week. Het delen van deze blog wordt enorm gewaardeerd. Je abonneren is helemaal gratis!