43: The Salute of the Jugger Issue
Over The Salute of the Jugger, Manhunter en Ladies in Lavender. AMP van de week: Magnolia.
The Salute of the Jugger
The Salute of the Jugger (1989) is een van die films waarvan ik totaal niets van wist toen ik hem in de bioscoop zag. Toen hij was afgelopen ben ik nog vijf minuten in mijn stoel blijven zitten - post-credit scenes waren toen nog geen ding - om erover na te denken of ik zojuist de beste low budget science fiction fim tot nu toe heb gezien. Om een reden die ik niet ken, is de film inmiddels herdoopt in The Blood of Heroes, wat mij betreft ene minder sterk en in ieder geval een minder prikkelende naam.
The Salute of the Jugger is een Australische post-apocalyptische sportfilm. De tentoongestelde atletiekwedstrijd heet Jugger, waarbij teams van vijf de strijd aangaan met wapens, vechtend om een hondenschedel, die op een paal aan de kant van de oppositie wordt geplaatst. Het plot volgt een voormalige professional (Rutger Hauer) terwijl hij een groep ongeregeld (Delroy Lindo, Vincent D'Onofrio, Anna Katrina) door een woestenij leidt, van sloppenwijk naar sloppenwijk, en een bestaan opbouwt met hun ultragewelddadige handel. Gezien zijn oorsprong in het reizende theater, waarbij hij door afgelegen gebieden van Nederland toerde, begrijp ik waarom de rol Hauer aansprak - zo niet de hitte. Wanneer onze hoofdrolspelers worden vergezeld door een veelbelovende jonge kandidaat (Joan ‘Twin Peaks’ Chen), zetten ze hun zinnen op de grote competities, met met name gezichtsloze lokale bewoners als tegenstanders.
De competitie is barbaars en wordt uitgevoerd als gladiatorengevechten uit het oude Rome. Er wordt vooral gevochten in diep ondergrondse steden vol wanhopige arme mensen die op elkaar wonen, ze worden geregeerd door de rijke, bevoorrechte elite die graag de kans ziet om te zien hoe deze Juggers elkaar naar het hiernamaals slaan. Het is hun plezier om teams met prestige te bezitten. Kan dit rommeltje van arme, geslagen en gebroken sporters hun vechtlust levend houden? Of zullen ze bewusteloos worden geslagen en het dorre, stoffige land in worden gestampt. Zullen we het verleden van Sallow (Hauer) ontdekken? Kunnen hun manager, tacticus en zesde teamgenoot Gandhi (Gandhi MacIntyre) de bonte bende naar een of andere overwinning helpen? Hetis misschien allemaal onbeschaamd macho, bruut en woest, maar het heeft wel een hart en er zijn een aantal leuke accenten van kameraadschap en vriendschap. Het is de moeite waard om eens te kijken als je films uit de jaren 80 van je lijst wilt afvinken. Rutger Hauer geeft altijd waar voor zijn geld en past perfect bij de mysterieuze wreker met een karakter uit het verleden.
De film zelf ziet eruit als een spin-off van de Mad Max films, en het zal je niet verbazen als ik je vertel dat The Salute of the Jugger gefilmd is in Cooper Pedy, Australia - waar ook Mad Max: Beyond Thunderdome (die met Tina Turner) is gefilmd. De film heeft veel te bieden: een redelijk goed verhaal voor dit genre, een geweldige cast en een heel mooie post-apocalytische uitstraling. Het past naadloos bij een film als Rollerball, een Amerikaanse dystopische sciencefictionfilm uit 1975 met James Caan en Maud Adams. Ook het acteerwerk in ‘Salute’ is boven wat je zou verwachten. Zorg ervoor dat je de originele Europese versie bekijkt: in de Amerikaanse versie is nogal gehakt en in de onversneden versie is er in ieder geval ook voldoende karakterontwikkeling te zien - en een langer einde.
David Lynch
Gisteren werd bekend dat regisseur en af-en-toe acteur David Lynch is overleden. Enige tijd geleden vertelde Lynch dat hij een longemfyseen had, zijn gezondheid was verzwakt. David Lynch was een van mijn favroriete filmregisseurs - hij gaf kleuren aan en in het leven. De cameo in The Fabelmans. In de bioscoop je bijna helemaal onder je jas verstoppen vanwege het laatste half uur van Twin Peaks: Fire Walk With Me. Het humane en humanistische van The Straight Story en The Elephant Man. De horror van Blue Velvet. De camp van Dune. De tentoonstelling in Maastricht. Het geweld van Wild at Heart. De labyrinten van Mulholland Drive, Lost Highway en Inland Empire. Het absurde en metafysische van Twin Peaks.
Over twee weken schrijf ik uitgebreid over (films van Lynch)., niet vandaag want ik doe het liever goed dan snel.
Manhunter
Manhunter (1986) . gebaseerd op het boek Red Dragon van Thomas Harris, is een prelude op films als The Silence of the Lambs en haar prequels en vervolgen (ook op televisiegebied). Will Graham (William Petersen) voelt zich thuis in de donkerste hoeken die de menselijke geest kan voortbrengen.De FBI-profiler heeft een unieke gave om zich in te leven in het kwaad, maar heeft zich met zijn vrouw en zoon teruggetrokken in een strandhuis nadat hij ternauwernood een aanval van een verdachte had overleefd. Hij bracht zelfs een tijd door in de psychiatrische zorg toen hij de weerzinwekkende gedachten die door zijn hoofd spookten niet van zich kon afschudden. Helaas is er altijd behoefte aan een man als hij, en wanneer zijn oude baas Jack Crawford (Dennis Farina) aan zijn deur verschijnt om hem weer vast te binden, kan hij niet weigeren als hij hoort dat twee families, vergelijkbaar met de zijne, op brute wijze zijn vermoord door een onbekende seriemoordenaar. Het is een weinig benijdenswaardig vooruitzicht om het comfort van zijn verblijfplaats in Florida te verlaten en zich terug te wagen in de diepste putten van verdorvenheid, en hij belooft zijn vrouw zichzelf niet in gevaar te brengen. Het enige dat hij moet doen, is naar de plaats delict kijken en zijn gedachten kenbaar maken. Maar Graham is slecht toegerust om te blijven zitten zonder erbij betrokken te raken. Hij is een ingetogen beroemdheid geworden nadat hij de beruchte seriële kannibaal Dr. Hannibal Lecktor (Brian Cox) heeft aangehouden, en er is belangstelling voor zijn terugkeer naar het werk van allerlei figuren, voornamelijk een onaangename tabloidverslaggever en de opgesloten Lecktor, die een onwaarschijnlijke adviseur wordt op het gebied van de misdaad.
Regisseur Michael Mann is een uitzonderlijke filmmaker als het om sfeer gaat, en iets aan deze visie voelt, dankzij de duidelijke jaren 80-score van Michel Rubini en de Reds, bijna futuristisch aan. Esthetisch gezien voelt het als zo’n expliciete afwijzing van alles wat eraan voorafging, dat het moeilijk is om te rijmen met wat eraan voorafging en wat erna kwam. Toch is de noodzaak om de donkerste daden waartoe de mensheid in staat is te begrijpen universeel door de eeuwen heen, en Manhunter is een verontrustende herinnering dat mannen als Graham altijd nodig zullen zijn om er een soort betekenis aan te geven. William Petersen (uitstekend in To live and die in LA) brak nooit helemaal door als een grote ster. In het laatste deel van de film is hij exceptioneel goed. Ook Brian Cox is uitzonderlijk, zijn talent wordt in zijn rol onderbelicht. Mann begreep terecht dat het het beste zou zijn om dit fenomenale personage niet te veel aandacht te geven, maar zijn weinige scènes komen en gaan en hebben weinig impact op het plot.
Jarenlang had Anthony Hopkins' werk in The Silence of the Lambs Hopkins het monopolie op het personage opgeleverd, maar dankzij Mads Mikkelsen die zich tien jaar geleden de rol in Hannibal op NBC eigen maakte, is Cox niet langer alleen maar het ruwe ontwerp van de personage, maar een trendsetter. Er is hier simpelweg niet genoeg van hem om een definitief oordeel te vellen over waar hij precies staat, maar in tegenstelling tot Hopkins, bij wie waanzin op zijn gezicht geschreven stond, kiest Cox voor een meer harde aanpak, waardoor zijn enige persoonlijke ontmoeting met Graham des te verontrustender. Manhunter is niet mijn meest favoriete Michael Mann-film, maar hij verdient veel meer dan te worden afgewezen als een inferieure eerste poging van de film Red Dragon (2002).
Ladies in Lavender
Charles Dance, bij seriekijkers met name bekend als de berekenende, meedogenloze Lannister-patriarch Tywin in Game of Thrones, blijkt diep van binnen een grote, oude softie te zijn. Zijn enige regiewerk, Ladies in Lavender (2004), is een ontroerend, zij het doelloos drama over de schipbreukeling van de Pool Andrea Marowski (Daniel Brühl) die in de jaren dertig in Cornwall aanspoelde en vervolgens door twee oudere, ongehuwde zussen weer gezond werd. Ursula (Judi Dench), een vrijster, wordt verliefd op de jongeman, terwijl de weduwe Janet (Maggie Smith), wier echtgenoot nooit uit de loopgraven van de Grote Oorlog is teruggekeerd, de groeiende en onbetamelijke gehechtheid van haar zus probeert te beheersen. Dat is de omvang van de inzet, waarbij een paar kleine conflicten aan de oppervlakte komen dankzij kleinzielige jaloezie van niet alleen de zusters, maar ook van de plaatselijke arts. Het blijkt dat Andrea een begenadigd violist is, die de enige violist van de stad te schande maakt en de zogenaamde pogingen van Janet om piano te spelen heftig bekritiseert. Hij is een beetje een ondankbare snob, maar tegelijkertijd zijn sommige acties van Ursula en Janet op zijn best manipulatief en grenzen ze af en toe aan het Munchausen-syndroom bij volmacht, waarbij ze Andrea in zijn kamer en bed houden lang nadat zijn gebroken enkel verschijnt. inmiddels hersteld te zijn.
Het is niet de bedoeling van Dance dat we slecht over de zusjes Widdington (gaan) denken. Het enige wat ze jarenlang hebben gehad, waren hun comfortabele routines van breien, wandelen op het strand en lezen. Hun huis is een schilderachtig huisje met uitzicht op de kust en ze zijn het erover eens dat ze in eenzaamheid van elkaars gezelschap kunnen genieten, hoeveel tijd ze ook nog hebben. De komst van Andrea gooit roet in het eten van deze plannen, waar ze niet goed mee om kunnen gaan. Plotseling hebben ze weer een doel en besteden ze hun tijd nuttig aan het onderwijzen van hun geduldige Duits en het kopen van zelfs kleding voor hem. Het enige wat ze nu hebben is hem, terwijl Andrea's ambities niet verrassend verder gaan dan het doorbrengen van de rest van zijn dagen in een vissersdorpje in Cornwall, waar hij twee oude dames gezelschap houdt. Hij ontmoet Olga (Natascha McElhone), die haar zomer in de omgeving doorbrengt, en probeert haar schildervaardigheden te verbeteren. Een nutteloze onderneming, zo leren we. Niet omdat ze duidelijk niet het recht heeft om een partner te kiezen, maar het is het zoveelste voorbeeld waarin Dance weigert zich te binden aan een van de subplots die hij in het begin heeft opgezet.
Dance heeft echt zijn hart in de film gestoken, maar zijn onervarenheid is duidelijk te zien. Aan de andere kant compenseert het spel van Dames Judi Dench en Maggie Smith een aantal van die onvolkomenheden dankzij hun pure persoonlijkheid en talent. Vooral Dench krijgt veel te verwerken nu een vrouw steeds meer de controle over haar zelfbeheersing verliest, ook al realiseert ze zich dat welke fantasieën ze ook over Andrea koestert, tientallen jaren te laat is. Vooral nu haar haar is gegroeid, ziet ze er oud en zwak uit. Het staat in schril contrast met haar optreden in de Bond-films, waar ze zelfs in het Daniel Craig-tijdperk, dat pas twee jaar later begon, er stoer uitzag en haar emoties onder controle had. Als ze haar ijskoude professionaliteit in Skyfall opgeeft, is dat zelfs een schok omdat het indruist tegen alles wat we van het personage weten. Smith heeft het meer ingetogen deel en haar karakteristieke, sarcastische randje is wat afgeschuurd. Het is duidelijk dat ze ook een goede indruk op Andrea probeert te maken, maar blijkt beter in staat tot zelfbeheersing dan haar zus. Ze heeft een ingelijste foto van haar overleden echtgenoot op haar nachtkastje, een herinnering dat dat hoofdstuk in haar leven voorgoed voorbij is. Dit bekijken in de wetenschap dat Smith niet langer onder ons is, is moeilijk, omdat Janet Widdington zich een vrouw voelt die op latere leeftijd nog steeds vreugde probeert te vinden in een deel van de wereld waar het niet zo moeilijk is om wakker te worden en de wereld te zien. schoonheid van onze omgeving. Een paar jaar later zou de planeet een ashoop worden en Andrea’s prachtige vioolspel voelt pijnlijk onheilspellend aan, een requiem voor cultuur en kunst dat begraven zou raken onder een deken van geweld en haat.
AMP van de week
João Ruas (website) heeft een poster voor Magnolia gemaakt waarvan je rustig kunt zeggen dat als je de film niet gezien hebt, je de poster niet begrijpt. En dat vind ik heel mooi, want op die manier kan je degenen die Magnolia nog niet gezien hebben nieuwsgierig maken.
Tot slot
De Fimkrant heeft een interview met de regisseur van The Brutalist - vanaf 6 februari in de bioscoop: Brady Corbet over The Brutalist: 'Adrien was een inkoppertje'.
GQ heeft een uitgebreid interview met Ridley Scott: Ridley Scott Is Not Looking Back, onder meer over het niet doorgaan van zijn film over The Bee Gees.
We blijven nog even bij Ridley Scott. Variety heeft hem met enkele andere regisseurs, waaronder Denis Villeneuve, aan tafel gezet. Dat kan je hier teruglezen.
Screen Rant heeft een lijstje gemaakt met acteurs die T’Challa / The Black Panter zouden kunnen spelen: Recasting Black Panther For The MCU After Recent Reports: 10 Actors Who Could Play T'Challa. Er zit een nieuwtje in: ‘ Black Panther 3 is currently in development. The news was first revealed by Hollywood legend Denzel Washington, who said director Ryan Coogler had written a role for him.’
Ik sluit de week af met een anekdote over Meryl Streep die ik hier tegenkwam: ‘Kathy Bates recounted an iconic Oscars moment she shared with Meryl Streep after the two lost the Academy Award for Best Supporting Actress in 2003. The “Matlock” star told Jesse Tyler Ferguson on his “Dinner’s On Me” podcast on Tuesday that Streep “sailed by” during a commercial break and dragged her to the bar. The two Academy Award winners lost to “Chicago” star Catherine Zeta-Jones that year. “It was a very Joan Crawford-Bette Davis moment,” Bates said. “She slammed her evening bag down on the bar and said, ‘I’m having a vodka, straight, neat,’ and I slammed my evening bag down, I said, ‘I’m having what she’s having,’ and we tossed it. It was a moment.”
Dat was hem voor deze week. Bedankt voor het lezen!
Delen en/of een gratis abonnement op de blog nemen wordt zeer op prijs gesteld.