49: The Rocky Horror Picture Show Issue
Over The Rocky Horror Picture Show en Small Things Like These. AMP van de week: Lost in Translation.
The Rocky Horror Picture Show
Er is qua film weinig tot niets dat lijkt op The Rocky Horror Picture Show. Bij het samenstellen van alles wat deze film heeft scenarist Richard O'Brien klassieke B-filmstijlen, sci-fi-elementen en verschillende stukjes Amerikaanse populaire cultuur door een vrolijke lens gefilterd, waardoor deze ogenschijnlijk bekende genre-ingrediënten zijn veranderd in iets verleidelijks. nieuw en totaal anders. We worden met Brad (Barry Bostwick) en Janet (Susan Sarandon) meegenomen van het bezadigde conservatisme van hun gewone leven naar een wereld waar alles kan, waar remmingen worden losgelaten en impulsen worden vrijgegeven, zoals vertegenwoordigd door de vrijgevochten Dr. Frank-N-Furter. In deze carrièrebepalende rol is Tim Curry geweldig. Hij geeft een orkaan van een uitvoering die tegelijkertijd sexy, mysterieus en boordevol charisma is, en absoluut het scherm beheerst op een manier die al iconisch is zodra hij voor het eerst in beeld is. Zijn aanwezigheid staat centraal in alle capriolen die zich voordoen naarmate de film vordert. De absurdistische tegenculturele benadering die hier is gekozen heeft ervoor gezorgd dat de film snel blijvend is in het even van de fans - die tot op de dag van vandaag nog steeds een theatrale run met een element van peformance art voortzetten (om een beeld te hebben: er zijn scenes in Fame (1980) en The Perks of Being a Wallflower (2012) die dit laten zien).
Hoewel de constante gekke capriolen na een tijdje een beetje repetitief kunnen aanvoelen, vooral omdat zodra dit naar het huis verhuist (vooral nadat Dr. Scott (Jonathan Adams) arriveert), de rest van de film allemaal op één toonsoort wordt gespeeld. (wat de eigenzinnigheid een beetje geforceerd kan maken als iedereen bewust ongebruikelijk probeert te zijn). Daarbij zijn sommige van de songs die worden gebruikt om dit verhaal te vertellen absolute klassiekers en andere een beetje flauw. Desalniettemin komt dit stevig overeen met het ritme van zijn eigen vrolijk kenmerkende drum, gevuld met een wrang satirische gevoeligheid die fungeert als een signaal/eerbetoon aan de verhalen die inspireerden, die op hun beurt de weg vrijmaakten voor een hele reeks latere middernacht-B-films.
Tegelijkertijd: het chaotisch en bijna onbegrijpelijk plot - in de verte een hommage aan jaren-30 filmregisseur James Whale - doet weinig af aan de muzikale charmes en de zeer hoogstaande komedie van deze nog steeds schokkende kleine musical. Tim Curry is elke keer weer een genot en verbazing als ik dit zie - zijn charisma, stem en lichamelijkheid stelen elk moment dat hij op het scherm verschijnt. Vergeet het verhaal en geniet van de muziek en de heerlijke decadentie.
Small Things Like These
Kerstmis 1985 in een klein dorpje in Ierland. Cillian Murphy speelt Bull Furlong, een plaatselijke kolenhandelaar, een rustige en eenvoudige man die gewoon het beste wil doen voor zijn vrouw en vijf dochters. Tijdens een bezorging bij het plaatselijke klooster komt hij echter een zwanger tienermeisje tegen dat opgesloten zit in zijn kolenschuur. Door haar mee te nemen naar de nonnen, door flashbacks naar zijn eigen jeugd, begint hij te beseffen dat hij een keuze moet maken - voor alle anderen een kleine keuze, een keuze die voor de meesten niet gemaakt zou moeten worden, maar voor hem... Het is een keuze uit empathie en de gevolgen ervan, en uit een erkenning van de nalatenschap en van het vermogen van één man om een significant verschil te maken in een wereld die niet wil dat hij dat doet.
Het is heel gemakkelijk om naar de film van regisseur Tim Meilants te kijken en te stellen dat er eigenlijk niets gebeurt. Niet in de traditionele zin. Maar Enda Walsh' voortreffelijk suggestieve bewerking van de bekroonde roman van Claire Keegan slaagt erin om de zeer specifieke strijd van één man met een zeer specifieke keuze te laten weerklinken in een universele erkenning van keuze en verantwoordelijkheid, zowel voor zichzelf als voor degenen voor wie er een oplossing is. Murphy’s enorm expressieve gezicht vertelt bijna het hele verhaal, een rustige voorstelling maar groots geschreven met emotie, betekenis en een gevoel van constante interne onrust. Hij weet ons op prachtige wijze in zijn dilemma te betrekken door de emotie die uit zo'n delicate uitvoering voortkomt, en het gevoel dat hij ons bijna uitdaagt om dezelfde beslissing te nemen als waar hij voor staat, is hartverscheurend voelbaar.
Hoewel Meilant uit zulke kleine interne momenten zo'n krachtige film creëert, door het gebruik van fantastisch camerawerk en compositie, om de onderdrukkende aard van het kleine stadje en de strikte naleving van de katholieke heerschappij en het intense gevoel van angst van een eenvoudig gebouw te benadrukken zoals het klooster Murphy kan inboezemen – een simpel kopje thee bij het vuur met moeder-overste (een zinderende Emily Watson) wordt een scène van angst en terreur, rechtstreeks uit een gotische horrorfilm – het is ook elegant filmisch, met zowel de beelden als de verhoogde soundtrack om het publiek verder in zo'n tijd en zo'n plek te plaatsen. De flashbacks die druppelsgewijs door de film worden gevoerd, onthullen op prachtige wijze de ware betekenis en kracht van de laatste scènes van de film voor Murphy, en voor zo'n klein, intiem verhaal wordt het, door zo slim gebruik van de vorm en het formaat van het medium, een een oprecht en emotioneel stukje pure cinema waarmee de boodschap van compassie en empathie kan worden overgebracht.
Met een ingetogen maar verwoestend impactvolle kijk op de strijd van één man om het goede te doen, blijft Cillian Murphy zijn reputatie als een van de meest fascinerende en beste acteurs versterken. Het historische verhaal achter de film – dat van de Magdelene Laundries in Ierland – is belangrijk om verteld te worden, maar met Small Things Like These kunnen de lessen ervan verteld worden door een verwoestend effectieve lens die ervoor zorgt dat de film voor iedereen emotioneel herkenbaar is. Small Things Like These is prachtige, beklijvende, tragische cinema op zijn best.
AMP van de week
Matt Taylor (Instagram) heeft in het verleden enkele posters voor Lost in Translation gemaakt. Voor Spoke Art Gallery is er een poster in drie versies bijgekomen. Hij schrijft daarover op Instagram: ‘ At this point, my Lost in Translation posters are approaching Sideshow Bob and the rakes status (initially fun, then tiring, then fun again the longer it goes on). I can’t explain why this film in particular has inspired me so many times, and I guess I never will be able to.’
Tot slot
Dit is het verhaal van Douglas Slocomb, gevierd cameraman van - onder meer - de eerste Indiana Jones films: The cameraman who escaped the Nazi invasion of Poland.
Boekentip voor liefhebbers van horrorfilms: The Vatican Versus Horror Movies en heb je ooit Darth Vader op je draaitafel gewild?
Country Life had een tijdje terug een item over veertien van de mooiste (traditionele) filmposters: The right poster can evoke a film without words, stir nostalgia and entice viewers into cinemas.
Het is geen recent, maar wel een uitstekend interview - eindelijk van de paywall af - met Dame Vanessa Redgrave: An audience with Vanessa Redgrave.
Op 19 februari was het 101 jaar geleden dat acteur Lee Marvin werd geboren. Reden om een mooi interview op te rakelen, van het jaar voor zijn overlijden. Het begint al scherp. Hier het eerste deel en hier het tweede deel.
Nieuws over de nieuwe film van Christopher Nolan - met foto: The Odyssey: First-Look Image From Christopher Nolan Epic Confirms Matt Damon As Odysseus.
Dat was hem weer, met excuus voor eventuele typefouten. Tot volgende week!