17: The Art of Greg Ruth Issue
Over het werk van kunstenaar Greg Ruth.
Je kunt deze blog ook via de website lezen.
Vanaf het begin van deze blog heb ik wat je alternatieve filmposters zou kunnen noemen met jullie gedeeld - je kunt het ook gewoon filmkunst noemen. Om de zoveel tijd maak ik een blog over een kunstenaar. Vandaag trappen we af met Greg Ruth - iemand die posters, boeken, videoclips, boekencovers en nog veel meer op zijn naam heeft staan.
Greg Ruth werd in 1970 geboren in Houston, Texas. Thans woont hij ergens in het westen van Massachusetts. Hij voelde zich niet thuis in Texas: in plaats van naar sport te kijken las hij boeken van Raymond Chanler, Ray Bradbury, Frank Herbert en pulp boeken. Na zijn middelbare school vertrok hij naar Brooklyn, waar hij aan het Pratt Institute architectuur en kunst studeerde. Al snel besloot hij dat hij het uitendelijk leuker vond om comics te tekenen - sindsdien heeft zijn werk en artistiek leven een flinke vlucht genomen. Hij maakte zijn debuut met The Lost Boy, een Twin Peaks-achtige graphic novel voor jongeren vanaf acht jaar.
Over zijn manier van werken vertelde hij bij een vraagronde voor fans bij Muddy Colors het volgende: ‘I like graphite pencils, paper, semi ink and washes, watercolor, color pencil and gouache, and the computer. I don’t much care for the experience of actually drawing digitally so I tend to use the medium as a paste up arena or a finishing tool, and sometimes to sort out and apply the colors. I like simple basic methods for making work, inexpensive as a result of poor post-art school non budgets probably had a lot to do with it, also the personal neurosis of the mental spiraling from the pressure when the materials are too precious.’ In andere interviews maakt hij duidelijk dat hij een tekening maakt met inkt of een specifiek soort potlood en dat verder uitbouwt. Meer hierover kan je lezen in Greg Ruth on Race and the Artistic Process of Designing a Book Cover. The 52-weeks project die je op zijn website terug kunt zien, is voor Ruth een manier om te oefenen, scherp te blijven en (via social media), mensen met zijn werk kennis te laten maken. Ruth is een fervent gebruiker van alle sociale media - dat bezorgt hem werk, omdat zo mensen geïnteresseerd raken in zijn kunst en hoe hij creëert.
Door de jaren heen heeft Ruth met verschillende mensen samengewerkt. Met Ethan Hawke maakte hij twee graphic novels: Indeh - A Story of the Apache Wars en Meadowlark. Met en voor Obama maakte Ruth een geïllustreerde editie van de inaugurele rede van Obama, gemaakt voor jonge kinderen. Hij heeft een videoclip voor niemand minder dan Prince gemaakt voor de song Cinnamon Girl - let op de achtergronden. In een interview roemde Ruth de vrijheid en steun die hij van Prince bij het maken van de clip kreeg. Na het veel te vroege overlijden van Prince in 2016 schreef Ruth een blog over de ervaring en het werk: PRINCE. Hij heeft ook een videoclip gemaakt voor Rob Thomas.
Kijk vooral naar zijn werk op zijn zeer uitgebreide website: gregthings.com. Het werk van Greg Ruth kan je daar kopen, van filmposters tot Twin Peaks-sets, of je kunt via de social media van Mad Duck Posters, Bottleneck Gallery, Made by Mutant of Coda Curates in de gaten houden wanneer er welk nieuw werk van hem uitkomt. En er is altijd nog eBay.
Mocht je meer willen weten over Greg Ruth, dan kan je de volgende links aanklikken.
Een interview met Welcome To Twin Peaks over de invloed van David Lynch op zijn werk, de derde Twin Peaks serie en de Mondo-tentoonstelling The Art of Greg Ruth – A Twin Peaks Interpretation. Zoek op internet vooral de kunst die Ruth over Twin Peaks heeft gemaakt op.
Over een leven in kunst: For Love or Money (And If You Do It Right, BOTH): Choosing a Career in Art.
Als je het inmiddels goed te pakken hebt én twee uur de tijd hebt: Let's Hang with Artist / Wizard Greg Ruth! Heb je iets minder tijd, dan kan ik je twee interviews voor het Burbank International Festival aanraden: hier de eerste, over Ethan Hawke, Meadowlark, Indeh en het schrijven en illustreren van graphic novels, en hier de tweede, over het maken van filmposters en stripverhalen.
Je kunt Greg Ruth volgen op Twitter, Instagram of Facebook.
Zeven filmposters van Greg Ruth
Ik kan je vertellen dat het niet makkelijk was om uit alle filmposters die Ruth heeft gemaakt, er slechts zeven uit te kiezen die een goed beeld geven van de soorten filmposters die Ruth maakt. Maar dat is gelukt. Hieronder zie je zevem posters met een korte uitleg van waarom ik de poster mooi vind. Zo kan je een goed beeld krijgen van het werk van Ruth en de variaties daarin. ZIjn Vertigo posters heb ik in de eerste Hitchcock Issue al eens gedeeld.
2001 - A Space Odyssey (1968)
Als je Kubrick’s 2001 gezien hebt, weet je welke vragen er gesteld worden en wat belangrij is in de visuele ervaring van de film. Bovenstaande poster combineert twee elementen uit de film: de reis en het eind van de reis. Er is een tweede versie die wellicht nét iets iconischer is, maar ik hou gewoon van ruimteschepen.
Breakfast at Tiffany’s (1961)
Het is de achtergrond die het hem voor me doet. New York, begin jaren zestig. Dit is niet het natekenen van een oude foto, maar een stad een karakter geven door de verschillende lijnen van gebouwen zo te gebruiken dat het meest karakteristieke element van het gebouw uit de oog springt. Het kan me allang niet meer schelen of de volgorde van de gebouwen klopt, ik wil dat het klopt omdat het zo mooi gemaakt is.
Heat (1995)
Je ziet in deze poster de film aan je voorbijtrekken. Maar als je goed kijkt, zie je meer. Vlekken van koffiemokken. Scheurtjes, op verschillende plaatsen, alsof er iets op gestaan heeft - je ziet het beter op de poster zelf. Ik las ergens dat het de bedoeling was om een LAPD dossier weer te geven, en dat is wat mij betreft prima gelukt.
First Reformed (2017)
First Reformed is een film over een priester (Ethan Hawke) die tijfelt over zijn geloof. Is het geloof het prikkeldraad of zijn het de bloemen in het prikkeldraad? De film geeft een gedeeltelijk antwoord, maar ik vind het concept van de poster heel mooi, en prima uitgewerkt.
One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975)
Als er één poster de mentale staat van het door Jack Nicholson gespeelde karakter aan het einde van One Flew over the Cuckoo’s Nest weergeeft, dan is het deze. De blik, de scheuren in het hoofd die de pijn van een mentale ziekte laten zien, en in het midden, die eenzame wandeling.
Ad Astra (2019)
De blauwe ringen, het beeld van het universom daar net onder, de manier waarop de astronauten bewegen: toen ik deze poster voor het eerst zag, heb ik er een kwartier naar gestaard.
Dune Part II (2024)
Het is een kleine foto, maar dit is de grootste screenprint-poster die ik tot nu toe gezien heb. Hij is 48 bij 20 inch, in centimeters is dat 121 bij 50 centimeter. Ik las ergens dat Ruth zich voor dit stuk heeft laten inspireren door iets uit de Battlestar Galactica serie (2004-2009) een schilderij waarop een Cylon War afgebeeld stond - dat schilderij hing in de persoonlijke vertrekken van Adama. Voor mij werkt het: de bewegingen, de actie, de spanning op de voorgrond links.
Tot slot
De Nederlander De Vries, Hans de Vries als James Bond? Connery wees hem avolgens de weduwe van De Vries aan als zijn opvolger. Het onvolprezen Bond Blog zoekte het uit: Het raadsel ‘Hans de Vries’ blijft intrigeren: de Nederlander die bijna James Bond was. Nu zijn er zoveel ‘bijna’ James Bonds, maar geen van deze acteurs werd geboren in Utrecht .
Gisteren is actrice Shelley Duvall (75) overleden aan complicaties vanwege aar suikerziekte. Duvall speelde in drie films van Robert Altman: Nashville, 3 Women en Popeye. Ze is vooral bekend door haar rol als veelgepleegde echtgenote van Jack Nicholson in The Shining - een film waar ze door de manier waarop regisseur Stanley Kubrick met haar op de set omging weinig fijne herinneringen had. The Guardian maakte een overizcht van haar twintig beste films.
Ik heb jullie eerder geschreven over de memoires van Griffin Dunne. Onlangs was hij te gast bij het British Film Institute, waar hij over zijn films, leven en het delen van een apartement met Carrie Fisher sprak. Het gesprek van een uur staat uiteraard op YouTube: Griffin Dunne in Conversation.
In de rerun: Coppola’s The Conversation kwam dit jaar 50 jaar geleden uit. The Guardian keek er nog eens naar en gaf hem meteen maar vijf sterren: The Conversation review – Gene Hackman is unforgettable in Coppola’s paranoid classic.
In de Volkskrant twee fijne stukken van Rob van Scheers over het werk van de gebroeders Coen: Coen-films zijn een bonte mix van stijlen en tóch meteen herkenbaar: hoe doen de broers dat? en Snoever Walter (The Big Lebowski), folkzanger Llewyn Davis: hier halen de Coen-broers hun personages vandaan. Menno Pot schreef over een van de krachten van de Coen-films: muziek: Je denkt aan de film en hóórt de muziek: de Coen-soundtracks van ‘T Bone’ Burnett zijn hun eigen leven gaan leiden.
Gladiator II is vanaf 14 november in de bioscoop te zien. Hier kan je de trailer zien.
En, Horizon: An American Saga. Onlangs kwam het eerste deel uit - ik heb ervan genoten en kijk uit naar het tweede deel, maar: Kevin Costner’s ‘Horizon 2’ Pulled From August Release After First Movie Bombs at Box Office.
Dat was het voor deze week. Volgende week weer een reguliere aflevering, over iets wat Alec Guinness en Russell Crowe gemeen hebben. Tot dan!