26: The art of Laurent Durieux Issue
Over het werk van kunstenaar Laurent Durieux.
Twee maanden geleden heb ik geschreven over het werk van Greg Ruth. Het onderwerp van deze week is een Belgische kunstenaar, wiens werk gewaardeerd wordt door velen (waaronder Spielberg en Coppola). Dit is een introductie op het werk van Laurent Durieux. Hopelijk maakt het je nieuwsgierig naar meer.
Laurent Durieux
Durieux, geboren in 1970 in België, is grafisch ontwerper en illustrator - iets wat hij sinds 1994 onafhankelijk doet. Hij is opgegroeid in Waals-Brabant, in de stad waar in de omgeving Napoleon zijn laatste veldslag heeft gevoerd: Waterloo. Hij woont en werkt in Brussel en geeft aldaar eveneens les in grafisch ontwerp, samen met zijn tweelingbroer Jack Durieux. Sinds 2005 maakt hij filmposters. Zijn grootste inspiratie en held is de Franse striptekenaar Jean Giraud (Moebius). In een interview met NERD omschreef hij waar zijn inspiratie vandaan komt: ‘Ik vind inspiratie op veel verschillende plaatsen: schilderkunst, reclame, bioscoop, vintage pulpcovers zoals Modern Mechanix, enz. Maar ik houd echt van de naïviteit van de ‘toekomst die nooit was’ of wat jij Retrofutur noemt. Wat mijn invloeden betreft, die zijn behoorlijk breed en eigenlijk vooral Amerikaans (behalve bij Moebius), mensen zoals illustrator Arthur Radebaugh die die geweldige BOHN-reclame-illustraties maakte, ontwerper Norman Bel Geddes (vader van actrice Barbara Bel Geddes), Norman Rockwell, Edward Hopper, Brad Holland, grafisch ontwerper en illustrator Milton Glaser, (..) en zo kan ik maar doorgaan.’
Na de eerste posters voor DarkHallMansion kwam zijn werk in een stroomversnelling toen het door Mondo - dat nu iets heel anders is dan het was - werd opgepikt. Daarna, een expositie in Texas, gevolgd door exposities in verschillende plaatsen in Europa.
Het mooiste van de werkwijze van Durieux vind ik zijn conceptualisering. Dat is bij iedere poster anders. Bij de ene poster vergroot hij een element uit de film waardoor dat element als herkenbaar moment representatief wordt voor de film, bij de andere poster maakt hij een beeld van de film wat niet zelf in de film te zien is, maar wat wel de kern van de film, het verhaal ervan - of delen ervan - toont. Daarnaast zijn er posters die volledig representatief zijn voor de film, omdat ze een scene verbeelden, of een scene met een onderdeel van de film verbinden, als een soort montage. Zoals ik al zei: het is bij iedere poster anders. Bij de poster van Vertigo wordt bijvoorbeeld de nadruk gelegd op het gevoel dat hoogtevrees je kan geven. Kortom, iedere poster heeft, net als een goed schilderij van een oude Vlaamse of Nederlandse meester, een verhaal. Je moet de film kennen om het verhaal te begrijpen, maar je kunt los van de film ook kijken naar wat Durieux probeert te laten zien. Het komt vaker voor dat ik de reguliere versie van een van zijn posters mooier vind dan de variant op de reguliere posters. Wellicht is dat zo omdat ik eerder onder de indruk ben van een kunstwerk, dan van een andere interpretatie van hetzelfde kunstwerk. Belangrijke interviews over het leven en de werkwijze van Durieux kan je vinden in Welcome to the Retro-Futuristic World of Laurent Durieux en Cinema through the poster.
De website van Durieux kan je hier vinden. Onlangs kwam er een documentaire over hem uit, Out of the Box. Eveneens de moeite waard: een masterclass van Durieux. Mocht je een poster van Durieux willen kopen, dan kan je naar zijn webshop: Retropolis. Mocht je fan zijn van Coppola en/of The Conversation als een van je favoriete films hebben: Nautilus Art Prints. Het is prijzig, maar je kunt een overzicht van het werk van Durieux tot 2024 kopen bij Hennebelle Editions.
Enkele extra links: The Timeless Art of Laurent Durieux, From ‘The Godfather’ to ‘Jaws,’ an Exclusive Look at Laurent Durieux’s 10 Best Movie Posters, en “Drie en half jaar hard werken aan één strip? Iedereen verklaart me gek!”.
Als groot fan van Hitchcock kan ik natuurlijk niet om het werk van Durieux heen dat hij voor de fims van Hitchcock heeft gemaakt. Ik vind ze zonder uitzondering prachtig. Klik op de link als je de poster wilt zien - soms is er een variant beschikbaar. Ik moet je wel waarschuwen dat er spoilers in sommige posters te zien zijn. Rear Window, North by Northwest, The Birds, To Catch a Thief, Vertigo en Psycho.
Weet je wat een white whale is? Als je Moby Dick hebt gelezen weet je het: iets waar je bijna obsessief naar zoekt, maar niet kunt bereiken. In dit geval: omdat ze in de ‘second hand market’ te duur zijn. De posters voor Rear Window en de credit-block versie van To Catch a Thief (de poster waar (o.a.) de namen van de acteurs op staan) zijn mijn white whales, samen met de reguliere versie van Fordbidden Planet. En Jaws, maar dat gaat in dit leven niet gebeuren.
Zeven filmposters van Laurent Durieux
In de selectie van de posters heb ik geprobeerd zo divers mogelijk in het werk van Durieux te kijken. Terzijde: zoek de posters die Durieux voor de drie Godfatherfilms heeft gemaakt en zoek daarin het element wat in elk van deze drie posters te zien is.
In deze poster voor Days of Heaven (1978) - een van de mooiste films van de jaren ‘70 - zien we Brooke Adams vanaf de rug - de wind speelt met haar haar, ze kijkt in de verte naar een man (Richard Gere). Het mooiste - of beter: ontroerende - detail zit voor mij in de lucht. Het is een zwoele zomerdag geweest, en de lucht wordt donkerder. als je naar de overgang van het land naar de lucht kijkt, zie je een feller licht. Dat kan de ondergaande zon zijn, dan kan de overgang van de middag naar het begin van de avond zijn. Het is gevoel van de oneindige zomers die je hebt als je jong bent.
Ik zal er geen doekjes om winden: ik werd emotioneel toen ik deze poster in het echt voor me zag. De poster voor Amadeus (1984) vertelt een verhaal over het eind van een briljant leven. Althans, dat is mijn interpretatie. We zien Mozart op latere leeftijd, wellicht werkend aan zijn Requiem, terwijl de Dood (of Antonio Salieri in vermomming) zijn huis binnendringt. Het is op deze foto niet duidelijk te zien, maar de spiegel is niet direct aan de muur vastgemaakt via een spijker, maar hangt aan een touw met twee delen - net zoals spiegels in die tijd opgehangen werden. Al die lichtbronnen, al die details. Het werk, het papier op de grond, de luit, de pruik, de kaars. En het gebruik van de kleur blauw. In de variant zijn de handtekening van Mozart en de namen van de cast en de crew van de film goudkleurig gemaakt. In deze versie maken de handstekeningen en cast/crew deel uit van elementen van de poster - niet de overheersende kleur, en dat is precies wat mij erin aantrekt.
Deze poster is voor The Phantom of the Opera (1925), de eerste verfilming van het boek van Gadton Leroux, de eerste van velen. In het bovenste deel van de poster zien we de horror, in het onderste deel de liefde, het toneel, in het doodshoofd de gevallen tragische figuur en een blik op Parijs. Door het kleurgebruik is dit een van de posters waarvan ik de variant mooier vind dan de reguliere versie. Ik heb deze poster niet, maar ik zou hem meteen in laten lijsten.
Wederom een variant - ook wegens het kleurgebruik, maar dit keer mede door de kleur van het credit-blok (in de reguliere versie is deze wit). De tekst op de poster komt direct uit de film. Een spiegelposter - Robert de Niro na en tijdens de Vietnamoorlog en thuis, jagend op herten. In het thuisdeel is het trauma op zijn gezicht af te zien, op het Vietnamdeel is zijn gezicht verbeten en gespannen. Ik hoor vaak dat Platoon de eerste echte film is die duidelijk maakt wat de oorlog in Vietnam écht was, maar degenen die dat zeggen hebben The Deer Hunter of Coming Home (beiden uit 1978) nooit gezien.
De stilte voor de storm. Een dagje op het strand. Het lijkt een reclameposter uit de jaren ‘70. Ik denk soms dat het doel van de poster is je weemoedig te laten voelen je je terug te laten denken aan die dagen aan het strand met je ouders, familie of vrienden. Maar dan zie je in de verte van de poster een man, gezeten op een lifeguardstoel, met bovengemiddelde concentratie via een verrekijker in de zee turen. Als je dan afstand neemt van de poster, zie je dat het gevaar je recht in je gezicht heeft aangestaard: kijk naar de parasol, helemaal vooraan. Net als een haai zich verstopt onder water, heeft de vin van de haai zich verstopt in het gevoel wat de poster je in eerste instantie geeft. En dan zie je die W in de titel, als twee haaientanden, of haaienvinnen. Kippenvel.
Fordbidden Planet (1956) is een science fiction film over de bemanning van een ruimteschip die op planeet Altair IV gaan onderzoeken wat er is gebeurd met het ruimteschip Bellerophon en zijn ingezetenden. Een van de elementen op de poster is groter voorgesteld dan het in de film is. Kijk naar de kleuren, die prachtige kleurcombinaties - en naar wat er gebeurd. De hele compositie lijkt erop gericht te zijn je mee te nemen naar een verhaal en een ontdekkingstocht net als Jules Verne.
De film Halloween (1978) vindt in de herfst plaats en dat is precies wat deze poster je laat zien: herfstkleuren en vallende bladeren. Een te koop staand huis. Op het Te Koop bordje de naam Strode, de achternaam van het meisje dat met boeken in haar handen van het huis vandaan beent. Een jongen bekijkt het huis, maar ziet kennelijk niet dat hij en het meisje bespiedt worden. Dreiging, angst, suspense. We zien het ultieme Halloweengevoel. Met een klein vleugje Hitchcock erin.
Dat was hem voor deze week. Met excuses voor eventuele spelfouten. Het wordt enorm gewaardeerd als je je abboneert en/of deze nieuwsbrief deelt!