02: The Coppola Issue
Over Coppola en Megalopolis, Monkey Man, Dogfight en de AMP van de week: Total Recall.
Coppola
Mocht je je afvragen of het wellicht toeval is dat de eerste échte post in deze blog annex nieuwsbrief uitkomt op de dag waarop Francis Ford Coppola zijn 85ste verjaardag viert, dan beantwoord ik die vraag graag: absoluut niet. Coppola is een van mijn meest favoriete regisseurs. Het leek me dan ook een mooi hommage om met hem te beginnen.
Toen mijn vader begin jaren ‘80 een video kocht - het was gelukkig een VHS -, had hij ook een lidmaatschap bij een videotheek afgesloten. De eerste film waar hij mee thuiskwam was The Godfather en ik zat na vijf minuten obsessief naar het scherm te turen omdat ik voelde dat ik naar iets keek wat belangrijk voor me zou worden, zonder te weten waarom - net als toen ik in 1977 Star Wars in de bioscoop zag. Er zijn mensen die zoiets een monumentale of definiërende ervaring zouden noemen. Dat zijn grote woorden, maar ik vind ze niet onbegrijpelijk. The Godfather vormde het beeld van bepaalde takken van de georganiseerde misdaad - de kunst vormde hier de werkelijkheid, net zoals Scarface dat voor latere generaties in andere takken van al dan niet georgeniseerde misdaad zou doen, maar dat terzijde.1 Ik probeerde al snel zoveel mogelijk films van Coppola in de bioscoop te zien. De eerste was The Outsiders2, wat meteen de doorbraak van een hele nieuwe generatie acteurs bleek te zijn. Daarna volgde een film die ik nu nog jaarlijks zie: Peggy Sue got married.3 Een film van Coppola in de bioscoop zien is een belevenis, net zoals dat bij films van Verhoeven, Spielberg, Nolan of andere favoriete regisseur het geval is. Ik las ergens dat Simon Vestdijk zou hebben gezegd dat naar de bioscoop gaan een van de meest levendige vomen van leven is. Zo ervaar ik dat ook, met name als ik naar een film van een favoriete regisseur ga.
Een bekende uitspraak van Coppola is: ‘You can't have great art without risk. It's simply impossible. If you want to eliminate risk, then you'll end up making the same movie over and over again.’ Ik denk dat het Coppola’s definitie van de essentie van artistiek streven omvat: om iets wat uitzonderlijk en/of impactvol is te creëren, moet je bereid zijn om uit je comfortzone te rennen en wanneer dat nodig is gedurfde, risicovolle, beslissingen te nemen. Het mooiste voorbeeld daarvan is Megalopolis, Coppola’s nieuwste film. In het boek The Greatest Movies You'll Never See: Unseen Masterpieces by the World's Greatest Directors is een uitgebreid hoofdstuk over Megalopolis opgenomen. Het blijkt dat Coppola in de periode van 1974 tot 2005 al met Megalopolis bezig is geweest. In 2001 heeft Coppola zelfs dertig uur aan film opgenomen. De aanval op het World Trade Centter in 2002 heeft echter ook gevolgen gehad voor Megalopolis, een film over het idealistisch herbouwen van New York City. Het paste niet meer bij de tijd. In het kadertje ‘Will it ever happen?’ werd het cijfer 3/10 gegeven. Oftewel: ‘Never gonna happen.’ Coppola zelf zag het ook somber in, maar ook weer niet té somber: hij sloot niet uit dat hij op een dag anders zou denken over zijn script. In februari 2022 werd bekend dat Coppola 120 miljoen dollar gaat investeren in het maken van Megalopolis. Eigen geld: hij heeft een deel van de familiewijngaarden verkocht, de rest komt uit zijn eigen vermogen. 'In een interview met GQ Magazine zei Coppola, geheel in de geest van zijn uitspraak over kunst en het nemen van risico’s dat ‘major Hollywood executives reacted to his “Megalopolis” pitch the “same way they did when I had won five Oscars and was the hottest film director in town and walked in with ‘Apocalypse Now’ and said, ‘I’d like to make this next.’” I own ‘Apocalypse Now.’ Do you know why I own ‘Apocalypse Now?’ Because no one else wanted it. (..) I know that ‘Megalopolis,’ the more personal I make it, and the more like a dream in me that I do it, the harder it will be to finance. (..) I couldn’t care less about the financial impact whatsoever. It means nothing to me.’ Zoek eens op wat de nasleep van het maken van One from the Heart (1981) voor Coppola betekend heeft en je kunt nog meer waarderen dat hij nu gewoon zijn hart blijft volgen.
In een tijd waarin bepaalde filmstudio’s (Warner Bros) films afschrijven om een tax cut te kunnen krijgen, is dat een verademing. Er is nog geen releasedatum. Een voorvertoning leverde Coppola een staande ovatie op. Ik kan niet wachten.
Monkey Man
Gistermiddag zag ik Monkey Man, geregisseerd door Dev Patel, die ook de hoofdrol speelt en co-auteur van het script is. In een interview met Letterboxd noemde Patel dat een behoorlijks schizofreen proces. De films die hem geïnspireerd hebben waren Enter the Dragon, Game of Death The Raid en Koreaanse revenge-actiefilms, van Oldboy tot The Man from Nowhere. Ik heb genoten van Monkey Man. Het is een originele actiefilm, zoals The Raid ook was. Het ziet er heel goed uit. Het verhaal is wat mij betreft bovengemiddeld goed voor een film in dat genre. Op Fandomwire wordt Monkey Man vergeleken met de John Wick films - de conclusie dat Monkey Man de John Wick films een stap vóór is kan ik dan ook geheel onderschrijven.
Maar er is nog een reden. Sinds Slumdog Millionaire (2008) zie ik alles wat Dev Patel maakt. Dat is niet altijd even goed, en hij is erg vaak getypecast op zijn Slumdog rol (zie de wel aardige Best Exotic Marigold Hotel films), maar vanaf het prachtige Lion (2016) zie je hem verder ontwikkelen als acteur en meer risco nemen, bijvoorbeeld in The Wedding Guest (2018), The Green Knight (2021) en een van mijn favorieten, The Personal History of David Copperfield (2019). Monkey Man onderstreepte voor mij dat hij een uitstekende James Bond zou zijn. Dat gaat hij niet worden, maar ik ben nu nog meer benieuwd geworden naar wat hij gaat doen qua regisseren en acteren.
Dogfight
Begin mei komt eindelijk de film Dogfight op blu ray uit, bij Criterion. De film draait om een groep mariniers die, voordat ze uitgezonden worden, een wedstrijd houden waar het om gaat wie de minst aantrekkelijke date naar het feestje kan brengen. Ik zag de film in 1991 in de bioscoop. Vanwege dat uitgangspunt vreesde ik destijds dat het een film met vooral masculiene standpunten en archetypen zou zijn, maar niets is minder waar. De film bleek vooral emotioneel en kwetsbaar. Het veranderde van een plan om een meisje ergens in te luizen in een veel groter verhaal. Dat het werkt is te danken aan de gelaagde uitvoering van het script en het acteertalent van River Phoenix en Lily Taylor, die meer op echte mensen lijken dan de archetypen die je vaak in dit soort films ziet. Tegelijkertijd is Dogfight een film over trauma’s. Dat blijkt onder meer uit de manier waarop het karakter van Taylor het ‘feest’ verwerkt en de wijze hoe het karakter dat Phoenix speelt de oorlog doorkomt. Om tot iets te komen als Dogfight moet er echt een beschermende en uiterst veilige sfeer op de set zijn geweest – begin jaren ‘90.
AMP van de week
Degenen die me op Twitter volgen, weten dat ik veel aandacht besteed aan Alternative Movie Posters. Het maken van filmposters is een verloren gegane kunst: kijk nmaar de gemiddelde filmposter en je ziet vooral hoofden en/of een gephotoshopte omgeving die iets van de film laat zien. Dat dat heel anders kan, blijkt uit de populariteit van de alternatieve filmposters en hun kunstenaars. Alternatieve filmposters - vaak genummerd en/of gesigneerd door de kunstenaar - zijn meestal verkrijgbaar via bijvoorbeeld Mad Duck Posters, Bottleneck Gallery, Black Dragon Press, Mutant of Nautilus Art Prints. Meestal, want de kunstenaar kan ook AP’s (artist posters) verkopen. Vaak worden er een reguliere poster en een variant gemaakt. De variant is van een kleinere oplage: waar een reguliere poster een oplage van 250 exemplaren kan hebben, kan een variant bijvoorbeeld uit 75 exemplaren bestaan.
Ik sluit iedere week af met de bespreking van een AMP. Deze week is dat Total Recall van Kilian Eng. Total Recall was de eerste film die ik twee keer achter elkaar in de bioscoop zag: ‘s middags en een paar uur later in de vooravond. Paul Verhoeven’s bewerking van Philip K. Dick’s korte verhaal ‘We Can Remember It For You Wholesale’ vond en vind ik nog steeds fascinerend.
Voor Nautilus maakte Kilian Eng (Stockholm, 1982, afgestudeerd aan Konstfack, de Universiteit van Kunst en Design in Stockholm) twee posters van Total Recall:
Ik vind de poster om twee redenen fascinerend. In de eerste plaats omdat we een man - waarschijnlijk Cohagen (Ronny Cox) - van de rug bezien naar de bedrijvigheid op Mars zien kijken. Dat we zijn gezicht niet zien, kan een verwijzing naar een belangrijke vraag over de film en over de hoofdpersoon van de film zijn. Om met dat eerste te beginnen: gaat de film over wat Douglas Quaid (Schwarzenegger) meemaakt, of zien we de herinneringen die in hem geïmplementeerd zijn? Ik weet het niet en ik vraag me af of ik het ook wel wil weten, maar het viel me onmiddelijk op toen ik de poster zag. In de tweede plaats vind ik de details die op de achtergond van de poster - de bedrijvigheid op Mars - fascinerend. Het kost enorm veel werk om iets af te leveren wat zo gedetailleerd is - met name als je, zoals Kilian Eng, met de hand werkt. Hoe Eng met details omgaat laat ik jullie in andere posters op een later moment zien.
Dat was het dan voor deze week! Hartstikke bedankt voor het lezen!
Ik schrijf afwisselend op zaterdag- of zondagochtend. De volgende nieuwsbrief komt aanstaande zaterdag, dan ga ik wat meer terug in de tijd - naar de jaren ‘30 tot de jaren ‘60. Tipje van de sluier: we gaan het over twee films van Hitchcock hebben.
Mocht je deze nieuwsbrief nog niet ontvangen, dat kan via onderstaande button.
Als je wil weten hoe The Godfather gemaakt is, dan kan ik je van harte Leave the Gun, Take the Cannoli: The Epic Story of the Making of The Godfather aanbevelen. Als je hem bij je lokale boekhandel op wil halen: ISBN: 9781982158590.
Trailer voor de gerestaureerde versie van The Outsiders en een kort filmpje waarin Coppola een bepaalde scene van The Outsiders bespreekt.
Trailer voor Peggy Sue got married.